کلینتون یا ترامپ: اطمینان یا نا امیدی

        به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا وسیما، در آخرین روزهای نزدیک به 8 نوامبر ، موافقان ترامپ امید دارند که بر اساس اثر بردالی، نتیجه ای کاملا متفاوت با نظرسنجی ها و پیش بینی ها اتفاق بیفتد و طرفداران خانم کلینتون ادعا می کنند اثر برادلی در مورد ترامپ صدق نمی کند. هدف هر دو دسته فایق آمدن بر خطری است که ناامیدی و اطمینان قطعی طرفداران نامزدها می تواند در رفتار انتخاباتی آنها داشته باشد.

در مقاله پیش رو  ، علیرضا میر یوسفی - کارشناس ارشد مسایل آمریکا ، این وضعیت را بررسی کرده است.

        به هرحال، رقابت های دو نامزد در ماه اکتبر بدون یک غافلگیری بزرگ و تعیین کننده سپری شد و برخلاف اتفاقات مهمی مثل افشای فایل صوتی ترامپ یا طرح مجدد موضوع ایمیل های خانم کلینتون، در عمل نتیجه انتخابات به آخرین روزها موکول شده است. حقیقت است که کارزار انتخاباتی کلینتون از نخستین روزهای شکل گیری در جذب منابع مالی بسیار موفق تر از ستاد ترامپ عمل کرده است و با انجام هزینه های کلان توانسته است عمده رسانه ها، اندیشکده ها و شخصیت های مهم را با خود همراه کند. البته گرایشات سنتی و لیبرال این نهادها به نامزدهای دموکرات در این اجماع سازی کلینتون موثر بوده است. با این حال، ترامپ توانسته است با راه اندازی و هدایت یک کارزار رسانه ای و تبلیغاتی بسیار هوشمند و در عین حال غیرعادی، بر تمامی این مشکلات فایق آید و رقابتی پایاپای را با کلینتون رهبری نماید. هر چند وضعیت ترامپ در نظر سنجی ها به خوبی کلینتون نیست، ولی پیچیدگی های انتخاباتی آمریکا در کنار سابقه ترامپ در کنار زدن رقبای جمهوریخواه، باعث می شود که هیچ کس نتواند با قطعیت راجع به پیروزی کلینتون شرط بندی نماید. بعلاوه سرنوشت انتخابات را افراد مردد در ایالت های کلیدی تعیین خواهند کرد و درصد آرای ملی هرچند مهم است، ولی تعیین کننده نخواهد بود.

از نظر تحلیلگران انتخابات آمریکا، اطمینان یا ناامیدی طرفداران نامزدها از پیروزی نامزد مورد نظرشان هر دو خطرناک است. بعنوان مثال، آقای والرشتاین چندی قبل در مقاله ای با اشاره به اثر اطمینان یا تنبلی، آن را بزرگترین خطر تهدیدکننده پیروزی کلینتون دانسته بود.

به این معنی که اطمینان هواداران از پیروزی خانم کلینتون با اتکا به نظر سنجی ها باعث خواهد شد تا عده زیادی از طرفداران وی رای ندهند و ترامپ رئیس جمهور شود.

 از این مهمتر، ناامیدی طرفداران از پیروزی نامزدشان است که باعث می شود رای ندهند یا رای خود را بعنوان یک نشانه سیاسی هزینه کنند. مثلا ممکن است افرادی که به شدت با خانم کلینتون مخالف هستند، با نامیدی از پیروزی ترامپ، به نامزدهای مستقل یا احزاب کوچک تر برای نشان دادن اعتراضشان به ساختار دو حزبی رای دهند. به هر حال جلوگیری از ایجاد ناامیدی و اطمینان، هر دو برای تشویق رای دهندگان آمریکایی برای رای دادن به یکی از دو نامزد حزب های اصلی آمریکا تعیین کننده و موثر است. دلیل جنگ بر سر موثر بودن یا نبودن اثر برادلی بین طرفداران و مخالفان ترامپ هم در همین نکته نهفته است.

       اثر برادلی عبارت است از وقوع نتایج غیرمنتظره و مخالف پیش بینی ها و نظرسنجی های انتخاباتی که چندین بار در انتخابات آمریکا اتفاق افتاده است. یکی از اولین موارد ظهور این پدیده در سال 1982 در رقابت آقای تام برادلی، شهردار سیاهپوست لس آنجلس برای پست فرمانداری ایالت کالیفرنیا رخ نمود. هر چند در آن زمان اکثریت قریب به اتفاق نظرسنجی ها از پیروزی بدون مشکل آقای برادلی بر رقیب سفیدپوستش حکایت داشت، ولی نتیجه انتخابات شکست آقای برادلی بود. بعدها در تحلیل این نتایج غیر منتظره گفته شد که دلیل این اتفاق احساسات نژادی و ابراز نشده ای است که اکثر مردم آمریکا نسبت به نژاد سیاهپوست در این کشور دارند؛ به این معنی که در نظرسنجی ها و محافل جمعی، ظاهرا از نامزد سیاهپوست ولی شایسته حمایت می کنند، ولی در عمل و در زمان رای گیری، به نامزد مقابل رای می دهند. این اتفاق از سال 1982 بارها در انتخابات آمریکا تکرار شده است که در اکثریت آنها رقابت میان یک نامزد رنگین پوست و یک نامزد سفیدپوست بوده است.

البته یکی از اولین و مهمترین مثال های نقض این اثر، پیروزی باراک اوباما در انتخابات 2008 و 2012 است که از سوی طرفداران هر دو نامزد مورد استناد قرار می گیرد. طرفداران کلینتون عمدتا بر این تاکید دارند که پدیده برادلی عموما مربوط به رقابت های یک نامزد سیاهپوست و یک نامزد سفیدپوست بوده و در مورد رقابت های اخیر صدق نمی کند. بعلاوه انتخاب آقای اوباما هم نشان دهنده ضعف این نظریه است. 

در مقابل طرفداران ترامپ اعتقاد دارند به خاطر جو رسانه ای منفی که علیه ترامپ ایجاد شده است، بخش بزرگی از رای دهندگان آمریکایی که از اعماق وجودشان به ترامپ ایمان دارند، رای خود را در نظرسنجی ها و محافل خصوصی و عمومی آشکار نمی کنند، ولی در روز انتخابات به ترامپ رای خواهند داد.

بعلاوه آنها اعتقاد دارند قشر متوسط سفیدپوست و مذهبی آمریکا هنوز رای دادن به یک زن را همانند رای دادن به یک سیاهپوست یک تابوی درونی می دانند، ولی آن را بروز نمی دهند و در روز رای گیری به یک رئیس جمهور زن رای نخواهند داد.

به هر حال نتیجه انتخابات آمریکا چند روز دیگر به پایان خواهد رسید، ولی اطمینان یا ناامیدی طرفداران یا آرای مردد از پیروزی نامزدهای مدنظرشان نقشی اساسی در پیروزی شان خواهد داشت.