نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در یک نگاه

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما، خبرگزاری فرانسه در گزارشی از پاریس به معرفی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری فرانسه پرداخت و نوشت:

 رأی دهندگان فرانسوی روز یکشنبه برای تعیین رئیس جمهور آینده خود از بین 11 نامزد با سوابق و دیدگاه‌های بسیار متفاوت پای صندوق‌های رأی می روند.

اسامی یازده نامزد انتخابات ریاست جمهوری فرانسه به ترتیب الفبا بدین شرح است:

نخست وزیر سابق نیکولا سارکوزی (2007 تا 2012) که مدت‌ها پشت صحنه حضور داشت، با پیروزی در انتخابات درون حزبی راست‌گرایان با طرح خود برای شوک درمانی، احیای اقتدار فرانسه، مبارزه با بزهکاری و بسیج بر ضد «استبداد اسلامی» تعجب همگان را برانگیخت.

او که نماینده پاریس در مجمع ملی (پارلمان فرانسه) است از نزدیک به 40 سال پیش وارد عرصه سیاست شده است اما رسوایی مربوط به مشاغل جعلی که به تفهیم اتهام او برای «اختلاس اموال عمومی» منجر شد، چهره درستی و پاکی او را خدشه دار کرد.

دیگر شگفتی مبارزات انتخاباتی فرانسه، این چهره جناح چپ حزب سوسیالیست است که توانست با خط مشی اجتماعی و محیط زیستی خود در دور دوم انتخابات درون حزبی در مقابل مانوئل والس نخست وزیر سابق به پیروزی برسد.

این وزیر سابق فرانسوا اولاند (رئیس جمهور کنونی فرانسه) و نماینده پارلمان توانست حمایت یانیک ژادو سیاستمدار و فعال محیط زیست را به دست آورد اما در رقابت با امانوئل ماکرون میانه‌رو و ژان لوک ملانشون چپ‌گرای افراطی، برای تجمیع آرا چپ‌گرایان که به چند جریان تقسیم شده‌اند، با دشواری مواجه شد.  

این نماینده پارلمان اروپا  که از سال 2011 ریاست حزب راست‌گرای تندرو جبهه ملی را که توسط پدرش (ژان ماری لو پن) تأسیس شد، برعهده دارد، می خواهد «فرانسه را به فرانسه بازگرداند».

او برای پیروزی در این انتخابات با اندیشه‌های ضد مهاجرت، ضد اروپا و ضد جهانی شدن خود روی موجی که دونالد ترامپ را به کاخ سفید رساند و انگلیسی‌ها را به رأی دادن به خروج از اتحادیه اروپا هدایت کرد، حساب باز کرده است.

او در نخستین نامزدی خود برای ریاست جمهوری در سال 2012، 17.9 درصد آرا را به دست آورد.

پس آن، حزب او موفقیت‌های انتخاباتی زیادی کسب کرده است.

نظرسنجی‌ها نشان می دهد در دور اول او  رقابت شانه به شانه‌ای با امانوئل ماکرون خواهد داشت اما همه نظرسنجی‌ها تا به اینجا نشان داده است که او در دور دوم شکست خواهد خورد.

این بانکدار سابق که تا زمان ورودش به دولت در سال 2014 به عنوان وزیر اقتصاد، برای افکار عمومی ناشناخته بود، اواخر اوت با به راه انداختن جنبشی میانه‌رو به نام «به پیش!» وارد عرصه رقابت ریاست جمهوری شد.

او که جوان و با جذبه است، مردم را در نشست‌های انتخاباتی خود جمع کرد و حمایت شخصیت‌های سیاسی، رسانه‌ای و اقتصادی از همه طرف را به دست آورد.

او که تاکنون هیچگاه «منتخب» نبوده است، از سوی رقبایش به بی تجربگی متهم می شود و باید تمایل به تجدید سیاسی را به آرا ملموس تبدیل کند.

این وزیر سابق سوسیالیست و از پایه گذاران حزب چپ که سال 2012 نیز نامزد ریاست جمهوری شده بود (11.1 درصد) «خارج از حزب» و زیر پرچم «فرانسه تسلیم‌ناپذیر» نامزد انتخابات ریاست جمهوری این دوره شده است. او از حمایت حزب کمونیست برخوردار است.

او که تبلیغاتی کاملا مدرن را با استفاده از ابزار و امکانات اینترنتی به پیش برد، توانست در روزهای اول مبارزات انتخاباتی خود را به عنوان یکی از چهار نامزد مطرح معرفی کند.

او از تحسین کنندگان فیدل کاسترو (رهبر فقید انقلاب کوبا) است.

-نامزدهای دیگر

این بازرس سابق دارایی خود را نامزد «آزادی ملی» معرفی می کند و طرفدار خروج فرانسه از اتحادیه اروپاست. اتهامات او به سرویس‌های مخفی آمریکا برچسب «توطئه‌گر» را برای او به همراه داشت.

این معلم مدیریت اقتصاد از حزب چپ گرای تندرو «جنگ کارگری» که سال 2012 نیز نامزد شده بود پیش از هر چیز می خواهد «این جامعه را که در آن پول حاکم است، دگرگون کند.»

این کارمند عالی رتبه بازنشسته پس از آنکه در سال 2012، 25 صدم درصد آرا را به خود اختصاص داد خود را «پیام‌آور خوشبختی» نامیده است و می خواهد فضا را به تسخیر خود درآورد. او می گوید با سلطه پول بر حاکمیت مبارزه می کند.

 رهبر جنبش «برخیز فرانسه» که در سال 2012، یک و 79 صدم درصد آرا به خود اختصاص داده بود، خواهان «بیداری» فرانسوی‌ها، تغییر اندازه اتحادیه اروپا و خروج از منطقه یورو است.

او نماینده میانه‌رو منطقه پیرنه آتلانتیک (جنوب غرب فرانسه) در مجمع ملی است. این چوپان سابق که بابت 39 روز روزه گرفتن بر ضد جابجایی یک کارخانه در حوزه خود و راهپیمایی طولانی برای ملاقات با فرانسوی‌ها مشهور شده است، تبلیغاتی غیرمعمول برای انتخابات داشت که اغلب در شبکه‌های اجتماعی سوژه خنده شد.

او پیش‌تر سال 2012 از حزب «ضد سرمایه‌داری نوین» نامزد انتخابات ریاست جمهوری شده بود که 1.15 درصد آرا را کسب کرد.

این مهندس مکانیک که خود را با مبارزه برای حفظ فرصت‌های شغلی در کارخانه فورد خود به افکار عمومی شناساند، در تبلیغات انتخابات مبارزه طلب ظاهر شد در حالی که کاملا بر خود مسلط بود.