بازخوانی نامه امام علی (علیه السلام) به مالک اشتر

به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری صدا و سیما ،​در نامه امیرالمومنین به مالک اشتر ویژگی‌های حکومت اسلامی، حاکم اسلامی، حقوق شهروندان، رابطه دولت با شهروند و … بیان شده است.

نامه امام علی (ع) به مالک اشتر یک منشور اخلاقی و سیاسی برای سیاستمداران و دستور العمل کاربردی برای سیاستمداران ماست.این نامه امروز به عنوان یک سند ماندگار در دنیاست که سیاستمداران به آن عمل می کنند.  فرمایشات اخلاقی و سیاسی حضرت مربوط به طبقه خاصی نبوده و ایشان به عنوان رهبر مسلمانان بیاناتشان مربوط به همه بود و هر کس به اندازه توان فکری خود از آن استفاده می کردند.

به نام خداوند بخشاینده مهربان

"‌این فرمانی است از بنده خدا، علی امیرالمؤمنین به مالک بن حارث اشترنخعی در پیمانی که با او می‌نهد، هنگامی که او را فرمانروایی مصر داد تا خراج آنجا را گرد آورد و با دشمنانش پیکار کند و کار مردمش را به صلاح آورد و شهرهایش را آباد سازد...

او را به ترس از خدا و برگزیدن طاعت او بر دیگر کارها و پیروی از هر چه در کتاب خود بدان فرمان داده...

باید که دورترین افراد رعیت از تو و دشمن‌ترین آنان در نزد تو، کسی باشد که بیش از دیگران عیب‌جوی مردم است...

و نباید که نیکوکار و بدکار در نزد تو برابر باشند...

باید برگزیده‌ترین سران سپاه تو، در نزد تو، کسی باشد که در بخشش به افراد سپاه‌ قصور نورزد و به آنان یاری رساند و از مال خویش چندان بهره‌مندشان سازد که‌ هزینه خود و خانواده‌شان را، که بر جای نهاده‌اند، کفایت کند، تا یکدل و یک رای روی‌ به جهاد دشمن آورند، زیرا مهربانی تو به آن‌ها دل‌هایشان را به تو مهربان سازد. ...

... قاضی تو باید، از هر کس دیگر موارد شبهه را بهتر بشناسد و بیش از همه به‌دلیل متکی باشد و از مراجعه صاحبان دعوا کمتر از دیگران ملول شود و در کشف حقیقت، شکیباتر از همه باشد و چون حکم آشکار شد، قاطع رای دهد.

در کار کارگزارانت ‌بنگر و پس از آزمایش به کارشان برگمار، نه به سبب دوستی با آن‌ها... 

برای کسانی که به تو نیاز دارند، زمانی معین کن که در آن فارغ از هر کاری به آنان‌ پردازی... 

روی پوشیدنت از مردم به دراز نکشد، زیرا روی پوشیدن والیان از رعیت‌ خود، گونه‌ای نامهربانی است‌ به آن‌ها و سبب می‌شود که از امور ملک آگاهی‌ اندکی داشته باشند...

به هیچیک از اطرافیان و خویشاوندانت زمینی را به‌ اقطاع مده، مبادا به سبب نزدیکی به تو، پیمانی بندند که صاحبان زمین‌های‌ مجاورشان را در سهمی که از آب دارند یا کاری که باید به اشتراک انجام دهند، زیان‌ برسانند و بخواهند بار زحمت‌ خود بر دوش آنان نهند...

اگر رعیت‌ بر تو به ستمگری گمان برد، عذر خود را به آشکارا با آنان در میان نه و با این کار از بدگمانیشان بکاه،..

از خودپسندی و از اعتماد به آنچه موجب اعجابت‌ شده و نیز از دلبستگی به‌ ستایش و چرب‌زبانی‌های دیگران، پرهیز کن... 

از شتاب کردن در کارها پیش از رسیدن زمان آن‌ها بپرهیز و نیز، از سستی در انجام‌ دادن کاری که زمان آن فرا رسیده است و از لجاج و اصرار در کاری که سررشته‌اش ‌ناپیدا بود و از سستی کردن در کارها، هنگامی که راه رسیدن به هدف باز و روشن‌ است، حذر نمای. پس هر چیز را به جای خود بنه و هر کار را به هنگامش به انجام‌ رسان..."

بی گمان این نامه بخشی از حکومت داری خود امیرالمومنین را به تصویر کشیده است .