اردن براي ازسرگيري روابط با ايران و سوريه اقدام کند

به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما، روزنامه راي اليوم نوشت دولت اردن باید برای ازسرگیری روابط، وزیر خارجه خود را به ایران و سوریه بفرستد.
پایگاه اینترنتی روزنامه رای الیوم در مقاله‌ای به قلم عبدالباری عطوان نوشت: ننگ آور است که اتحادیه عرب، عضویت سوریه را به حالت تعلیق درآورده است و سازمان همکاری اسلامی تحت سیطره عربستان، دعوتنامه‌ای برای دولت سوریه، برای حضور در نشست سران کشور‌های اسلامی در استانبول ارسال نکرد؛ در حالی که نماینده این کشور در تریبون مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی و تاکید کرد دمشق از موضع ثابت خود در قبال قدس اشغالی، آرمان فلسطین، قطعی بودن بازپس گیری همه سرزمین‌های عربی اشغالی، پایان دادن به اشغالگری و تشکیل کشور مستقل فلسطین، عقب نشینی نخواهد کرد.
اردن این روزها، هر چند دیرهنگام، برای بازگشت به مسیر درست و بازگرداندن دولت و مردم سوریه به نهاد‌های عربی، با قدرت اقداماتی را در پیش گرفته است. نمونه این اقدامات، اعتراض شدید عاطف الطراونه رئیس پارلمان اردن در نشست اتحادیه بین المجالس کشور‌های عربی در مغرب بود؛ نشستی که هیئت پارلمانی سوریه به آن دعوت نشد. از دیگر اقدامات اردن در این زمینه، دیدار الطراونه و کاردار سفارت سوریه در امان، و تبریک گفتن الطراونه به سبب پیروزی‌های ارتش سوریه و بازپس گیری بیشتر مناطق سوریه از چنگال گروه‌های تروریستی و مسلح بود.
درک این موضوع برای ما دشوار است که برخی حکومت‌های عربی همچنان به روش کنونی خود، به قطع رابطه با سوریه ادامه می‌دهند و گویی، متوجه واقعیت اوضاع نشده اند و تغییرات راهبردی در کل منطقه خاورمیانه و شکل گیری برخی محور‌های جدید سیاسی به رهبری روسیه را که در حال بازترسیم معادلات قدرت بر اساس این تغییرات است، مشاهده نمی‌کنند. این دولت‌ها در عین حال، با لجبازی، نمی‌پذیرند که طرح‌های آن‌ها برای اختلاف افکنی میان این امت و نابودی ستون‌های مقاوم آن‌ها در برابر اشغالگری اسرائیل، ناکام مانده است.
امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه تاکید کرد پس از شکست (گروه وهابی صهیونیستی) داعش، پاریس کانال‌های ارتباطی را با سوریه، بازگشایی خواهد کرد. آیا درک و قدرت دیگر دولت‌های عربی، از فرانسه که جنگ را در سوریه رهبری کرد و نقش مهمی در حمایت نظامی، سیاسی و مالی از مخالفان سوری ایفا کرد، بیشتر است؟ موضوع، «لجبازی» نیست، بلکه تغییرات واقعی است که نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت یا از آن‌ها عبور کرد و سیاست‌ها باید متناسب با این واقعیت‌ها تعیین شود.
به نظر ما، اردن با دل بستن به طرح آمریکا در سوریه و دیگر کشور‌های منطقه و حمایت گسترده از آن طی هفت سال گذشته، اشتباه بزرگی مرتکب شد و چیزی نصیب آن نشد، بلکه متحدان عربِ امان در عربستان و برخی کشور‌های حاشیه خلیج (فارس)، با هدف قرار دادن آن، اردن را به حاشیه راندند و با ناسپاسی، اقدامات پیشین اردن را نادیده گرفتند. از این رو، اکنون وقت آن رسیده است که امان این اشتباه را به شکل اساسی جبران کند.
الطراونه برای سفر به دمشق و حضور در پارلمان سوریه و شرکت در کنفرانس پارلمانی دیگری در ایران با هدف حمایت از مسئله قدس اشغالی در مقابله با یهودی سازی، آماده می‌شود. این کار‌ها خوب است، اما کافی نیست. دولت اردن باید از محافظه کاری بی معنا دست بردارد و برای ازسرگیری روابط به طور رسمی، وزیر خارجه خود را به این دو کشور بفرستد.
اردن به عربستان و کشور‌های حاشیه خلیج (فارس) دل بسته بود؛ اما آن‌ها با زورگویی خود، چیزی جز وعده‌های دروغین و خواری بیشتر برای امان به ارمغان نیاوردند. این در حالی است که صد‌ها میلیارد دلار در قالب سرمایه گذاری و قرارداد‌های تسلیحاتی، به «آمریکای ترامپ» منتقل شد و قیمومیت عربستان بر اردن به جایی رسید که از امان خواست در نشست سران کشور‌های اسلامی در استانبول حضور نیابد یا سطح نماینده خود را برای شرکت در این نشست، کاهش دهد و محافظت آن از مکان‌های مقدس در فلسطین اشغالی را زیر سوال برد.
موضع قاطعانه اردن در حمایت از عربی بودن قدس اشغالی و مقدسات آن، و نپذیرفتن دستورات آمریکا باید تا شکل گیری ائتلاف‌های جدید با محور مقاومت و تعامل با کشور‌های شرق (عراق و ایران) و شمال (سوریه) و ایجاد پل‌های همکاری با ترکیه پیش رود؛ ترکیه‌ای که به هویت هاشمی اردن و قیمومیت آن بر مکان‌های مقدس (فلسطین) احترام می‌گذارد. اکنون زمان رهایی از برخی سیاست‌ها و ائتلاف‌های بی نتیجه فرارسیده است؛ ائتلاف‌هایی که جز وابستگی، خواری، گدایی و به حاشیه رانده شدن، چیزی برای امان به ارمغان نیاورده است.
ممکن است رای مثبت و قاطعانه اردن در مجمع عمومی به قطعنامه‌ای در محکومیت طرح دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا برای یهودی سازی قدس اشغالی، موجب شود این کشور در معرض سختی و فشار و چه بسا، اقدامات انتقام جویانه و کاهش کمک‌های مالی یا حتی قطع آنها، کوچاندن هزاران فلسطینی به سمت این کشور و معرفی این کشور به عنوان وطن جایگزین، قرار بگیرد، زیرا این کشور حاضر نشد عزت و کرامت ملی خود را فدای پول کند و این موضوع مستلزم حمایت و پشتیبانی مردم از حکومت در مقابله با این تهدیدهاست تا بر تصمیم خود پافشاری کند و پایداری خود را افزایش دهد.