دو گمانه در باره ناآرامی های الجزایر

برخی از درخواست های معترضان از جمله انصراف عبد العزیز بوتفلیقه از نامزدی انتخابات ریاست جمهوری این کشور توجیه پذیر است چراکه وی اکنون بر بستر بیماری افتاده و در بیمارستانی در سوئیس تحت درمان است و لذا از توان لازم برای اداره کشور در این مسند برخوردار نیست.
اما برخی دیگر از درخواست ها تا حدودی قابل تامل و شک برانگیز است. از جمله اینکه معترضان درخواست می کنند که دولت منحل و انتخابات ریاست جمهوری پیش رو لغو و دوره انتقالی در این کشور آغاز شود. طرح این درخواست ها باعث می شود که دولت و ارتش الجزایر مقاومت بیشتری در قبال معترضان از خود نشان دهند و چه بسا توجیه لازم را برای مقابله با معترضان پیدا کنند چراکه طرح این درخواست ها ممکن است کشور را دچار نوعی بلاتکلیفی سازد.
از دیگر سو برخی نشانه ها وجود دارد که از احتمال دخالت خارجی و موج سواری آنها پرده بر می دارد. جدا از اینکه چند ماه پیش موسسه تحقیقاتی بگین- سادات در باره بروز موج دوم خیزش های عربی هشدار داده بود که خیزش های سودان و الجزایر درست بعد از آن اتفاق افتاد که تا حدودی تامل برانگیز است، بلکه هم اکنون دولت راستگرای ترامپ از معترضان در این کشور حمایت می کند کما اینکه در سودان نیز همین کار را کرد و علاوه بر این رویکرد رسانه های عربستان که تحت امر محمد بن سلمان فعالیت دارند از این معترضان در الجزایر حمایت می کنند و به شدت خبرهای مربوط به اعتراضات را پوشش می دهند.
از این رو این احتمال وجود دارد که راستگرایان امریکایی به کمک راستگرایان صهیونیستی و نسل جدید قدرت در عربستان به فکر چالش سازی برای رقبای بین المللی خود از جمله اتحادیه اروپا باشند و الجزایر با توجه به گستره روابطش با اروپا و بخصوص فرانسه از چنین ظرفیتی برخوردار است و این امکان وجود دارد تضاد منافع بازیگران خارجی به تطویل بحران و نآارامی ها بینجامد.
در چنین وضعیتی رسیدن به تفاهم و توافق داخلی به دور از دخالت خارجی کم هزینه ترین راهی است که می تواند الجزایر را به عبور از اوضاع حساس کنونی کمک کند. همچنانکه در ونزوئلا مشاهده می شود هرگونه شکاف و جناح بندی داخلی می تواند زمینه را برای دخالت های عوامل خارجی فراهم کند که به چیزی جز منافع خود نمی اندیشند.
البته این به مفهوم نادیده گرفتن مطالبات معترضان نیست بلکه تاکید بر این نکته است که تحقق این مطالبات در فضای گفتگوی داخلی می تواند بهترین نتیجه را در پی داشته باشد و شاید بتوان گفت تونس که اولین خیزش مردمی را تجربه کرد در مقایسه با سایر کشورهایی که این منطقه با چنین خیزش هایی مواجه شده یا می شوند، الگوی نسبتا موفقی ارائه کرده است.
----------------------------------
احمد کاظم زاده