سفر هیئت ایرانی به نیویورک؛ در هاله‌ای از ابهام

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ قرار بود وزیر امور خارجه صبح جمعه و رئیس جمهور نیز روز دوشنبه برای شرکت در این اجلاس عازم نیویورک شوند، اما با توجه به صادر نشدن روادید تا این لحظه، جمهوری اسلامی ایران در حال بررسی این موضوع است که آیا اساساً این سفر باید انجام شود یا خیر.
گمانه زنی‌ها بر این است که اگر روادید تا عصر امروز صادر نشود عملاً امکان شرکت در این اجلاس وجود ندارد.
اقدام امریکا در صادرنکردن روادید برای هیئت ایرانی خلاف تعهدات امریکا به سازمان ملل متحد است، زیرا براساس «توافقنامه مقر» که بین امریکا و سازمان ملل متحد امضا شده است، امریکا باید در چنین مواردی به وظیفه خود عمل کند.
اقدام امریکا در صورت صادر نکردن روادید نه تنها نشان دهنده عملکرد ناصحیح این کشور نسبت به وظایفش در قبال سازمان ملل متحد است بلکه نشان می‌دهد امریکا هیچ اهمیتی برای سازمان‌های بین المللی و دیپلماسی قائل نمی‌شود.
استقرار مقر سازمان ملل در نیویورک، بر اساس قطعنامه مجمع عمومی این سازمان به تاریخ ۴ فوریه ۱۹۴۶ استوار است. در هر حال، برای تنظیم نحوه استقرار این مقر و طرز کار آنها، حقوق هیئت‏های نمایندگی دولت‌های عضو سازمان ملل متحد و تعهدات دولت امریکا به عنوان میزبان، با رعایت کنوانسیون مصونیت‏ها و مزایای سازمان ملل متحد، موافقتنامه‌ای در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۷ میان امریکا و دبیرکل این سازمان منعقد شد که به موافقتنامه مقر موسوم است.
این موافقتنامه در ۳۱ اکتبر ۱۹۴۷ به تصویب مجمع عمومی رسید. موافقتنامه مذکور که مشتمل بر حقوق بین‏ الملل خاص در زمینه حقوق و تعهدات سازمان ملل متحد و هیئت‏های نمایندگی دولت‌های عضو ملل متحد در مقر این سازمان از یک سو و حقوق و تعهدات دولت امریکا به عنوان میزبان است، امکان اعمال قوانین و مقررات گذرنامه و روادید نسبت به نمایندگان دولت‌های عضو این سازمان را سلب کرده است.
این امر، البته از لوازم حفظ استقلال و حاکمیت دولت‌های عضو و همچنین استقلال و کارایی سازمان ملل متحد بوده تا تاثیر سیاست‏های دولت میزبان بر این امور به حداقل ممکن برسد. براساس ماده ۱۱ این موافقتنامه، مقامات امریکایی اعم از فدرال، ایالتی و محلی نمی‌توانند در خصوص دسترسی هیئت‏های نمایندگی دولت‌های عضو ملل متحد به مقر ملل متحد ممانعتی ایجاد نمایند، بلکه به صراحت تمام، هرگونه ایجاد محدودیت یا مانع در این خصوص برای نمایندگان رسمی دولت‌های عضو ملل متحد و حتی خانواده آن‌ها (که شامل مسائل مرتبط با روادید نیز می‌شود) منع شده است. ضمن اینکه بر اساس ماده ۱۳ همین موافقتنامه، صدور روادید برای حضور هیئت‏های نمایندگی دولت‌های عضو، دیپلمات‏های آن‌ها افراد وابسته، الزامی است و در این خصوص حداکثر سرعت باید لحاظ شود.