بحران بی خانمانی در آمریکا جدی و غم انگیز است

پایگاه اینترنتی سیاتل تایمز در مطلبی به قلم پرامیلا جایاپال از نمایندگان مجلس نمایندگان آمریکا و دیان ینتل از فعالان حقوق افراد در بخش مسکن نوشت: بی خانمانی یکی از بحران‌های فوری، غم انگیز و قابل حل در آمریکاست، اما سیاستگذاران در این باره اقدامی انجام نداده اند.
بی خانمانی حتی پیش از شیوع ویروس کرونا یک بحران شدید و بحرانی بود که به اقدام فوری در همه سطوح دولت نیاز داشت. امروز، ما آشکارا شاهد پیامد‌های چند دهه انفعال برای پایان دادن به بی خانمانی بر بهداشت همگانی هستیم. تعدادی از آسیب پذیرترین مردم آمریکا در پیاده رو‌ها یا در سرپناه‌های جمعی می‌خوابند. این افراد با افزایش خطر آلودگی، گسترش و جان باختن از ویروس کرونا روبرو هستند.
این وضعیت به سبب انفعال عمدی به وجود آمده است. تجربه بی خانمانی همواره نقص ساختاری در این کشور ثروتمند بوده است که به اولویت بندی نیاز‌های مسکن کم درآمد‌ترین خانواده‌ها در آمریکا بی توجه بوده است. برای هر ده آمریکایی با پایین‌ترین میزان درآمد، کم‌تر از چهار خانه با قیمت مناسب وجود دارد. در حالی که گزینه‌های مناسب وجود ندارد، بیشتر خانواده‌های با کمترین درآمد، دست کم نیمی از درآمد خود را صرف اجاره خانه می‌کنند. این وضعیت، خانواده‌ها را وادار میکند بین خرید مواد غذایی سالم یا دارو‌های مورد نیاز و حفظ سقفی روی سر خود، یکی را انتخاب کنند. فقط یک شوک مالی پیش بینی نشده می‌تواند موجب بیرون انداخته شدن از خانه و در وضعیت‌های بدتر، بی خانمانی کامل شود. هر کدام از این وضعیت ها، هزینه‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی به همراه دارد.
شیوع ویروس کرونا و پیامد‌های سلامتی و مالی آن همان شوکی است که برای بسیاری از خانواده‌هایی که در آستانه بی خانمانی قرار دارند به وجود آمده است. برای بسیاری از این خانواده‌ها کمکی وجود ندارد که مانع از تخلیه آن‌ها از خانه هایشان و فقیر شدن آن‌ها شود. چند دهه کمبود اعتبار شدید برای کمک به بخش مسکن موجب شده است ما با نظام قرعه کشی مسکن رو به رو باشیم. در این نظام از هر چهار خانواده که مستحق دریافت کمک مسکن هستند، یک خانواده این کمک را دریافت میکند.
بی خانمانی بیش‌ترین لطمه را به رنگین پوستان وارد می‌کند. در حالی که خانواده‌های سیاهپوست، ۱۳ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، آن‌ها ۴۰ درصد از بی خانمان‌های آمریکا را تشکیل می‌دهند. این وضعیت، نتیجه نژادپرستی ساختاری، تبعیض در زمینه مسکن و پایین‌تر بودن درآمد در میان سیاهپوستان آمریکاست. در اینجا عدالت در زمینه مسکن و عدالت نژادی به شکلی جدایی ناپذیر با هم ارتباط دارند.
دولت دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا به جای رسیدگی به دلایل اصلی و نظام‌مند بی خانمانی، همچنان تغییرات سیاست گذاری را پیشنهاد می‌کند که بی خانمانی را بدتر میکند. بن کارسون وزیر مسکن و توسعه شهری برای چهارمین سال متوالی پیشنهاد کاهش شدید یا حذف برنامه‌های فدرال را مطرح کرد که به توانایی کم درآمد‌ترین مردم آمریکا برای داشتن خانه کمک میکنند. کارسون، پیشنهاد کرد اجاره‌ها برای کم درآمدترین مستاجران و دریافت کننده یارانه، سه برابر افزایش یابد که این تصمیم موجب محروم شدن ۱۰۰ هزار خانواده مهاجر از کمک مسکن فدرال شد.
ترامپ سال گذشته رابرت ماربوت مشاوری را با سابقه‌ای طولانی در مطرح کردن ادعا‌های زیانبار و غلط درباره بی خانمانی، برای هدایت تلاش‌های کاخ سفید در جهت مقابله با این بحران منصوب کرد. ماربوت به چند دهه تحقیق و توافق دو حزبی در مورد راه حل‌ها برای بی خانمانی بی توجهی میکند. همسایگان بی خانمان ما بیش از هر زمان دیگری به راه حل‌های مؤثر و انسانی نیاز دارند. به این علت است که ما روی طرحی موسوم به "تأمین مسکن یک اقدام صحیح انسانی است" کار می‌کنیم.
این طرح در مدت ۱۰ سال، ۲۰۰ میلیارد دلار در خصوص مسکن و خدمات به بی خانمان‌ها سرمایه گذاری می‌کند. این طرح، برنامه‌های فعلی اعطای وام فدرال را تقویت و برنامه‌های تازه‌ای نیز ایجاد می‌کند.
در حالی که ما این بحران سلامت عمومی را پشت سر می‌گذاریم و درصدد بازسازی کشور خود در ماه‌ها و سال‌های آتی هستیم، باید این کار را با راه حل‌های بلندمدت و سیاست‌هایی انجام دهیم که ریشه در این اعتقاد داشته باشند که هر انسانی حق برخورداری از حقوق اساسی مانند داشتن جای خواب و داشتن سقفی بالای سرش دارد که ما آن‌ها را بدیهی می‌دانیم. اگر همه گیری ویروس کرونا یک درس به ما داده باشد، آن درس این است که تا زمانی که همه در آمریکا یک محل زندگی مناسب نداشته باشند، ما نمیتوانیم یک جامعه واقعاً سالم وشکوفا داشته