درگذشت مولانا جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی

۷۷۰سال پیش در چنین روزی، پنجم جمادی الثانی سال ۶۷۲هجری قمری مولانا «جلال الدین محمد بلخی» معروف به «مولوی»، یکی از برجسته‌ترین شاعران ایران درگذشت.

به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز سیستان و بلوچستان، مولانا «جلال الدین محمد بلخی» معروف به «مولوی»، یکی از برجسته‌ترین شاعران ایران زمین، در قونیه - از شهر‌های ایران قدیم واقع در جنوب ترکیه امروزی - درگذشت.

مولوی از بزرگترین و تواناترین شعرای قرن هفتم هجری قمری و از متفکران و عرفای برجسته جهان اسلام به شمار می‌رود.

او در سال ۶۰۴هجری قمری در بلخ - در شمال افغانستان امروزی - متولد شد.

شهرتش به روم به سبب طول اقامت او در قونیه واقع در تركیه‏ ی امروزی است كه در آن زمان جزو قلمرو امپراتوری روم بوده است هرچند مولوی، خود را از مردم خراسان می‏ شمرد.

پدرش بهاءالدین ولد، مدرس و واعظی خوش بیان و عرفان‏گرا بوده است.

مولوی پس از مدتی به اتفاق پدر به قونیه رفت و درپی فوت پدر، برای ادامه تحصیل راهی حلب و دمشق شد.

این شاعر نامدار پس از بازگشت به قونیه به تدریس، وعظ و خطابه پرداخت تا اینکه در سال ۶۴۲هجری قمری با شمس تبریزی، عارف مشهور آن عصر دیدار کرد.

زندگانی مولانا بعد از سفرهای مختلف، با آشنایى با شمس تبریزی صورتی دیگر گرفت.

او پس از 16 سال همدمی با شمس، از او جدا شد و در آتش فراغ او سوخت.

مولانا پس از آگاهی از اقامت شمس در دمشق فرزند خود را با جمعی از یاران در جست ‏وجوی شمس فرستاد.

عاقبت شمس دعوت وی را اجابت كرد و به قونیه آمد.

اما نوبت اقامت شمس در این دفعه كوتاه بود و پس از مدتی با رنجش خاطر از فتنه ‏انگیزی حسودان، از قونیه برفت.

از این رو مولانا غزلیات سوزناك‏تری سرود.

این آشنایی و دیدار، انقلابی عظیم در روح مولانا جلال الدین پدید آورد و او یکباره کرسی تدریس را رها کرد و از آن پس به تهذیب نفس پرداخت و آثار جاودانه خود را نیز در همین دوران خلق کرد.

مهمترین اثر مولوی، «مثنوی معنوی» است. همچنین «فیهِ ما فیه»، «مکتوبات مولانا» و «رباعیات» از دیگر آثار این شاعر و عارف بزرگ ایرانی است.

جلال الدین محمد در سال 652شمسی در سن 66سالگی در قونیه فوت کرد و مقبره این شاعر برزگ در همان شهر قرار دارد.

در میان بزرگان ادب فارسی، مولوی پركارترین شاعر است و آثار فراوانی دارد از جمله: مثنوی معنوی، غزلیات شمس تبریزی، رباعیات، فیه مافیه، مكاتیب و محاسن شیعه.

وی در نظر ایرانیان و بیشتر صاحب نظران جهان به نام عارفی بزرگ، شاعری نامدار، فیلسوفی تیزبین و انسانی كامل شناخته شده است.

پایگاه او در جهان شعر و شاعری چنان والاست كه گروهی او را بزرگ‏ترین شاعر جهان و دسته ‏ای، مولوی را بزرگ‏ترین شاعر ایران و جمعی او را یكی از چهار پنج شاعر بزرگ ایران می‏ شمارند.