کِی شعله های امید در پیشکوه و پشتکوه فروزان می شود؟

درست است که صنعت گاز در سال‌های اخیر با تکیه بر توان داخلی توانسته گام‌هایی مطلوب برای توسعه گازرسانی و روشن کردن مشعل گاز در شهر‌ها و روستا‌های کشور بردارد و تلاش‌ها برای توسعه گازرسانی و بهره‌مندی مردم از گاز طبیعی تداوم دارد، اما باید اجرای طرح‌ها سرعت گیرد.
بیژن زنگنه، وزیر نفت به‌تازگی از بهره‌مندی ۹۵ درصدی مردم از گاز طبیعی خبر داده است. همسو با این موضوع باید گفت که سهم گاز طبیعی در سبد انرژی کشور بیش از ۶۵ درصد است و هزارو ۱۹۹۰ شهر با ضریب نفوذ ۹۸ درصد و ۳۲ هزار و ۳۴۸ روستا با ضریب نفوذ ۸۲ درصد از گاز طبیعی بهره‌مند هستند.
تاکنون ۳۷ هزار و ۴۹۱ کیلومتر خطوط انتقال گاز و ۸۶ ایستگاه تقویت فشار گاز نیز به بهره‌برداری رسیده وبه ۸۵ نیروگاه گازرسانی شده است.
از طرفی هم‌اکنون گازرسانی به دو هزار و ۶۳۲ روستا با ۱۸۴ هزار خانوار با اعتبار ٣٠٠٠ هزار میلیارد تومان در حال اجراست که با تکمیل آن‌ها جمعیت روستایی زیر پوشش شبکه گاز کشور از ۸۷ درصد فراتر می‌رود.
در استان اصفهان هم از هزار و ۲۳۸ روستای که مشمول گاز رسانی هستند به هزار و ۶۹ روستا گاز رسانی شده و بقیه روستا‌ها به علت فاصله زیاد از خطوط و غیر اقتصادی بودن هزینه‌ها تاکنون گازدار نشده است
درست است که در بیشتر مناطق کشور با بهره مندی از شبکه گازرسانی مشکل تأمین سوخت برطرف شده است و دیگر در این مناطق کسی نگران تأمین نفت و کپسول گاز و ایستادن در صف نیست.
اما هنوز مناطقی در کشور از جمله بخش موگویی فریدونشهر استان اصفهان وجود دارند که از نعمت‌ها و امکانات بی بهره اند.
حال آنکه تأمین سوخت در مناطق سردسیری همچون روستا‌های دوردست، کوهستانی و سردسیر روستا‌های فریدونشهر حیاتی است و مردمان آن همیشه دغدغه و نگرانی تأمین سوخت خود را دارند.
مشترکان گاز طبیعی سالهاست برروی قبوض خود،۱۰ درصد از گازبهای پنج ماه از سال را با عنوان «عوارض گازرسانی» به روستا‌ها پرداخت می‌کنند که با احتساب پرداخت اجباری آن بودجه کلانی می‌شود،
اما سوال این جاست که سهم روستا‌های محروم بدون گاز شهرستان فریدونشهر از این بودجه کلان که نام گازرسانی به روستا‌ها را یدک می‌کشدو تحمیل هزینه گزاف قبوض گاز بر مشترکان را به همراه دارد، چه شده است.
مردم شهرستان‌های غرب استان اصفهان (فریدونشهر، فریدن، چادگان و بویین میاندشت) هشت ماه از سال به علت سرمای هوا و دمای زیر صفر مجبور به استفاده از وسایل گرمایشی هستند و این موضوع در مناطق بدون گاز سخت.
باید با توسعه زیرساخت‌ها و امکانات رفاهی همچنین ایجاد فرصت‌های شغلی در روستا‌های محروم به فراگیرشدن مهاجرت معکوس کمک کرد تا به چشم انداز مطلوب برسیم.
هر کدام از روستا‌ها و هریک از سیاه چادر‌ها پادگان هوایی هستند که از خاک میهن دفاع می‌کنند و سنگر تولید انواع فرآورده‌ها هستند و ارزش افزوده بالایی برای کشور دارند و این در حالی است که مردم بسیاری از روستا‌ها در محرومیت بسر می‌برند و با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
گازرسانی، ساخت جاده و تأمین امکانات ارتباطی کمترین خدمت دولتمردان است و هیچ منتی بر مردم نیست.‌
نمی‌دانم آیا پس از سال‌ها انتظار، سرانجام امسال کورسوی امید گاز رسانی، به سرمای استخوان سوز این خطه گرما می‌بخشد و از زحمت دو چندان تأمین منابع سوختی مردمان این دیار کم می‌کند.