پترائوس: خروج از افغانستان اقدامی عجولانه بود

 به گزارش سرویس بین الملل­ ­­خبرگزاری صدا و سیما؛ ژنرال پترائوس رئیس سابق فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا (سنتکام) که زمانی فرمانده ارشد آمریکا در جنگ افغانستان بود در گفتگو با شبکه سی ان ان به انتقاد از طرح جو بایدن رئیس جمهور آمریکا برای عقب نشینی نظامی از افغانستان پرداخت و آن را اقدامی شتابزده و عجولانه خواند که باعث وخیم‌تر شدن اوضاع امنیتی افغانستان می‌شود.

فرید زکریا مجری سی ان ان و کارشناس سرشناس آمریکایی در ابتدای برنامه گفت: حالا اجازه دهید به افغانستان برگردیم. در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۰۱، جورج دبلیو بوش رئیس جمهور وقت آمریکا، از تهاجم به افغانستان خبر داد. وی این هفته در مصاحبه‌ای درباره خروج آمریکا از افغانستان که ۹۰ درصد آن کامل شده است، در پاسخ به این سئوال که آیا به نظر وی این خروج اشتباه است، گفت بله اشتباه است. حال درباره این موضوع با ژنرال دیوید پترائوس صحبت می‌کنیم که ابتدا به عنوان فرمانده سنتکام و سپس به عنوان فرمانده نیرو‌های آمریکایی و ائتلاف در افغانستان، مدیریت جنگ افغانستان را بر عهده داشت. البته وی بعد‌ها رئیس سازمان سیا نیز شد.
ژنرال پترائوس خوش آمدید. اول این که ارزیابی شما از اوضاع چیست؟ شما این ادعا را شنیده اید که طالبان کنترل ۸۵ درصد افغانستان را در اختیار دارد. البته من و شما به خوبی می‌دانیم که این بیشتر بحث جغرافیاست و طالبان کنترل شهر‌های مهم را که اکثریت مردم در آنجا زندگی می‌کنند در اختیار ندارند. ما را در جریان روند امور قرار دهید؟ چه قدر احتمال دارد که آن‌ها کنترل کل کشور را در اختیار بگیرند؟

پترائوس:  کاملا مشخص بود که ما به این جنگ بی پایان در افغانستان ، خاتمه نمی‌دهیم بلکه صرفا به حضور و نقش آمریکا در آن پایان می‌دهیم.

پترائوس: من مطمئن نیستم که آن‌ها کنترل کل کشور را در اختیار خواهند گرفت، ولی هر هفته‌ای که می‌گذرد شرایط بدتر و وخیم‌تر می‌شود. شما می‌بینید که آن‌ها (طالبان) در حال نبرد کردن در حاشیه و حومه شهر قندهار هستند که شاید بتوان گفت دومین شهر مهم افغانستان است. بگذارید این مطلب را بگویم که هیچکس بیشتر از آن‌هایی که در جنگ شرکت داشته اند به دنبال پایان یافتن این قبیل ”جنگ‌های بی پایان“ نیستند. ولی مسئله این است که ما به این جنگ بی پایان، خاتمه نمی‌دهیم بلکه صرفا به حضور و نقش آمریکا در آن پایان می‌دهیم. از آنجایی که ما به حضور ۳۵۰۰ نیروی نظامی آمریکا در افغانستان پایان می‌دهیم شاهدیم که حضور هشت هزار نیروی نظامی ناتو و پانزده هزار پیمانکار نیز در این کشور پایان می‌یابد. این نیرو‌ها نقش حیاتی در حفظ نیروی هوایی افغانستان دارند، آنهم در شرایطی که نیروی هوایی افغانستان به سبب افزایش عملیات‌ها و پرواز‌های خود در این کشور وسیع و کوهستانی تحت فشار زیادی قرار گرفته است.

 

هراس من این است که ما از تصمیم به خروج از افغانستان پشیمان خواهیم شد و این پشیمانی احتمالا زودتر از آن موقعی خواهد بود که من ابتدائا بعد از اعلام تصمیم خروج از افغانستان به آن اشاره کردم. ما احتمالا بعدا از عجله و شتابی که در این عقب نشینی داریم پشیمان خواهیم شد، عقب نشینی که برنامه ریزی برای آن وجود ندارد. ما در قبال مترجمانی که در میدان نبرد در کنار سربازان ما قرار داشتند و در سختی‌های نبرد با آن‌ها شریک بودند و نیز در قبال خانواده‌های آن مسئولیت داریم. این افراد بعد از دو سال توانستند شرایط لازم برای دریافت رواید ویژه مهاجرتی ما را دریافت کنند. اخیرا نیز اعلام شد از پایان این ماه، ما روند انتقال این افراد را به کشور‌های ثالث به منظور ادامه روند انتقال آن‌ها به آمریکا شروع خواهیم کرد. متاسفانه چیزی که من الان شاهد آن هستم شروع یک جنگ داخلی وحشیانه، آوارگی گسترده قومیتی و فرقه ای، ترور مقامات دولتی، سیل ورود میلیون‌ها مهاجر به کشور‌های دیگر به ویژه پاکستان. ما شاهد بازگشت القاعده و داعش نیز خواهیم بود.

 

پترائوس رئیس سابق فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا در ادامه گفت: البته من این را یک تهدید امنیتی فوری برای آمریکا در نظر نمی‌گیریم بلکه این امر به سال‌ها زمان نیاز خواهد داشت تا آن‌ها بتوانند به آن سطح از امکانات و آمادگی برسند که بتوانند حمله‌ای شبیه به حملات یازده سپتامبر انجام دهند. ما شاهد برقراری مجدد یک رژیم اسلام گرای قرون وسطایی و فوق محافظه کار خواهیم بود که زمانی در قالب طالبان کنترل افغانستان را در اختیار داشت و در همان زمان در دوره کنترل طالبان در افغانستان، القاعده حملات یازده سپتامبر را برنامه ریزی کرد. من امیدوارم بتوانیم با انجام برخی ارزیابی‌ها به ارتش و نیرو‌های نظامی افغانستان کمک کنیم اوضاع را باثبات کنند و نیروی هوایی خود را در نبرد به شکلی فعال در اختیار داشته باشند.

فرید زکریا: ژنرال اجازه بدهید این سئوال را از شما بپرسم. جواب شما برای آندسته از آمریکایی‌هایی که می‌گویند ”ما بیست سال در افغانستان بوده و بنا بر برخی گزارش‌ها دو هزار میلیارد دلار در این کشور هزینه کرده و تلاش نموده ایم ارتش و پلیس این کشور را آموزش دهیم، ما برای بیست سال کل هزینه‌های بودجه دولت افغانستان را پرداخته ایم، ولی زمانی که قندهار یا بخش‌هایی از آن به دست طالبان افتاد، نیرو‌های نظامی افغان نبردی نکردند“ چیست؟ دهه هاست آمریکا تلاش‌هایی را برای باثبات کردن افغانستان و ایجاد یک دولت و کشور مناسب صورت داده است. زمانی که شما در سنتکام بودید ما و هم پیمانانمان ۶۵ هزار نیرو در افغانستان داشتیم و شما و ژنرال‌های دیگر درخواست سی هزار نیروی دیگر دادند و برای مدت هجده ماه نیز این نیرو‌ها را در اختیار گرفتید، ولی ظاهرا فرقی ایجاد نکرد. ما بیست سال است در افغانستان این تلاش‌ها را کرده ایم و همانگونه که شما می‌دانید طالبان در پاکستان پناهگاهی برای خود دارد که حذف و نابودی آن‌ها را دشوار می‌سازد. آیا در این شرایط جو بایدن رئیس جمهور آمریکا حق دارد که بگوید یک نفر باید به این امر پایان دهد؟ ما پیشرفت‌هایی داشته ایم و برخی گروه‌های وابسته به القاعده و داعش از بین رفته اند. ولی ما این کار را باید به شیوه‌های دیگر از قبیل مبارزه با تروریسم و ... انجام دهیم.

ناامیدی و استیصال سربازان آمریکایی! شکست در افغانستان

پترائوس: مشخص بود که نظامیان آمریکایی نمی‌توانستند در افغانستان پیروز شوند. من این مطلب را در جریان نشست بررسی صلاحیت خودم نیز بیان کردم.

پترائوس: اولا همه این نکات، نکاتی قابل درک و فهم است. باز هم می‌گویم که ناامیدی و استیصال ناشی از جنگ‌های بی پایان را هیچکس بهتر از افرادی که در این جنگ‌ها شرکت کرده اند درک نمی‌کنند. پسر و دختر من در افغانستان حضور داشته و خدمت کرده اند. همه این‌ها قابل درک است. ولی به نظر من ما یک راه برای مدیریت کردن این داشتیم. شما نمی‌توانید در افغانستان پیروز شوید. من این مطلب را در جریان نشست بررسی صلاحیت خودم نیز بیان کردم. ما نمی‌توانیم کاری را که در عراق کردیم و توانستیم این کشور را از آستانه جنگی داخلی برگردانیم در افغانستان انجام دهیم. البته ما دستاورد‌هایی نیز در افغانستان در جریان اعزام نیرو‌های اضافی داشتیم. ما جلو پیشروی‌های طالبان را گرفتیم. ما مناطق تصرف شده طالبان را در قندهار، هلمند و شرق افغانستان بازپس گرفتیم. ما به روند آموزش نیرو‌های نظامی افغانستان و انتقال تدریجی مأموریت‌ها از نیرو‌های ناتو به نیرو‌های افغان، شتاب بخشیدیم که برای چندین سال جواب داد. ما به نقطه‌ای رسیدیم که ۳۵۰۰ نیروی نظامی در افغانستان داشتیم. بی شک این رقم از نظر هزینه‌های انسانی و مالی برای ما قابلیت تداوم یافتن داشت. ما شرایطی داشتیم که هشت هزار نیروی ائتلاف کنار ما بودند و پیمانکارانی نیز بودند که زمینه ادامه یافتن فعالیت‌های نیروی هوایی افغانستان و سایر تجهیزات نظامی آن‌ها را فراهم می‌ساخت.