تغییر رویکرد امریکا از "اول امریکا" در دوره ترامپ به "اول داخل" در دوره بایدن

از زمانی که جو بایدن در اقدامی غافلگیرکننده دستورخروج سریع نیروهای امریکایی را از افغانستان آن هم بعد از 20 سال تحمل تلفات انسانی و بخصوص هزینه های سرسام آور چند تریلیون دلاری صادر کرد این سوال همواره در محافل سیاسی و خبری جهان مطرح بوده که علت اتخاذ این تصمیم چه بوده است؟
برخی آن را در راستای رویکرد نگاه به داخل و کاستن از بارهزینه ها در خارج ارزیابی می کردند که قبل از بایدن و از زمان ترامپ هم مطرح بوده است و خود ترامپ هم در ابتدا  با شعار پایان دادن به هزینه های امریکا در جنگ های خارجی و ملزم کردن متحدان و دوستان به پرداخت این هزینه ها روی کار آمد هرچند که در ادامه راه با توجه به نفوذ صاحبان صنایع تسلیحاتی و جنگی بر اوانجلیست ها و همپیمانی آنها با مافیای صهیونیستی و خریداران بزرگ تسلیحاتی همچون عربستان و امارات نتوانست به اهداف و شعارهای خود جامه عمل بپوشاند. 
برخی هم این خروج ناگهانی را بر اساس یک برنامه و پروژه از قبل برنامه ریزی شده برای چالش سازی برای رقباء و دشمنان امریکا از جمله روسیه ، چین و ایران ارزیابی کرده اند که البته اگر چنین پروژه ای هم در کار بوده تاکنون محقق نشده است و با رویکرد متفاوتی که طالبان در مقایسه با گذشته از خود نشان داده اند و یا با ابتکارعملی که همسایگان افغانستان و رقبای بین المللی امریکا بکار بسته اند تهدیدهای ناشی از خروج ناگهانی امریکا و خلاء ناشی از آن  تاکنون مدیریت شده است.
نگاهی به تحولات داخلی امریکا نشان می دهد که رویکرد نگاه به داخل از مصادیق بیشتری همراه است. در حال حاضر دو طرح کلان در کنگره در دست بررسی است.  یکی از این طرح ها اختصاص یک تریلیون دلار برای تاسیسات زیربنایی مانند جاده ها و پل هاست که تخریب شده اند و نیاز به ترمیم و بازسازی دارند و دوم اختصاص سه و نیم تریلیون دلار برای بخش های اجتماعی ، خدماتی و بهداشتی است.  افزون بر این نیاز به افزایش دستکم دو تا سه تریلیون دلاری سقف بدهی های دولتی است تا دولت برای اداره خود مجبور به تعطیلی نشود. 
هرچند این طرح ها هنوز محل دعوای میان حزبی و درون حزبی است و هنوز اختلافات گسترده ای در این زمینه ها وجود دارد اما تمرکز  دولت و کنگره به این طرح ها و مسائل به همراه کاستن از بارهزینه های مالی در خارج و یا واگذاری برخی از پرونده های خارجی به متحدان و حتی رقبایی مانند روسیه نشان می دهد که عمق و گستره چالش های داخلی, دولت امریکا را در وضعیتی قرار داده است که اولویت را به داخل بدهد و این چه بسا می تواند فرصتی هم برای گفتگوی جدید درباره مذاکرات هسته ای با ایران باشد. 
-------------------------------------------
احمد کاظم زاده