فصل جدید کاوش‌های باستان شناسان در محوطه باستانی شمی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از روابط عمومی وزارت میراث فرهنگی؛ آقای مهدی فرجی افزود: پس از پیدایش پیکره مفرغین از بزرگ‌زاده الیمایی در محوطه باستانی شمی و ورود «سر مارک اورل اشتاین» مجاری تبار به همراه همکار ایرانی خود بهمن کریمی در بیش از ۸۰ سال پیش، کاوش درخوری در این محوطه به جز بازدید‌های موردی اسماعیل یغمایی و جعفر مهرکیان صورت نگرفت.

وی ادامه داد: در سال ۱۳۹۱ خورشیدی، برای نخستین بار پس از انقلاب، هیأت کاوش منسجمی متشکل از باستان‌شناسان ایرانی و ایتالیایی براساس تفاهم‌نامه‌ای که به تأیید پژوهشگاه میراث‌فرهنگی رسید، وارد منطقه شدند و تا سال ۱۳۹۵ این همکاری ادامه داشت. سپس با اتمام تاریخ تفاهم‌نامه و ورود ویروس کرونا، شرایط به گونه‌ای پیش رفت که کاوش در منطقه شمی به مدت پنج سال تاکنون به تأخیر افتاد.

مدیر پایگاه میراث‌فرهنگی آیاپیر افزود: تفاهم‌نامه جدید میان پژوهشگاه و مؤسسه CST مرکز پژوهش‌های باستان‌شناسی تورینو ایتالیا و همکاری دانشگاه پلی‌تکنیک این شهر، شرایط را برای آغاز فصل تازه‌ای از کاوش‌های مشترک میان باستان‌شناسان ایتالیایی و ایرانی به منظور دستیابی به اطلاعات تکمیلی در محوطه باستانی شمی ایجاد کرد.

وی با بیان این‌که کاوش‌های فصل جدید سال ۱۴۰۰، به زودی به سرپرستی جعفر مهرکیان و ویتو مسینا از ایتالیا و با همکاری پایگاه میراث‌فرهنگی آیاپیر برای کسب اطلاعات تازه در محوطه باستانی شمی آغازخواهد شد اضافه کرد: «این کاوش‌ها در آینده نزدیک ممکن است زمینه را برای ایجاد نخستین پارک‌موزه باستان‌شناسی فراهم کند و باعث کارآفرینی و ایجاد اشتغال در زمینه‌های تخصصی و به‌خصوص رشد حوزه گردشگری در منطقه شود.»

فرجی در پایان بیان کرد: امیدواریم در این مسیر با حمایت‌های استانداری خوزستان و نماینده مردم شهرستان‌های ایذه و باغملک در مجلس شورای اسلامی، با قرار دادن ادامه کاوش‌های شمی در میان طرح‌های اشتغال‌زای شهرستان ایذه، شرایط بهتری برای توسعه یکی از محور‌های مهم تاریخ ایران ایجاد شود؛ شرایطی که امکان آن هست تا پس از تخت جمشید، این بار برای استان خوزستان ایجاد شود و این محوطه باستانی در جریان اکتشافات تازه، خود را به تنهایی به عنوان نامزد ثبت در فهرست جهانی یونسکو معرفی کند.

محوطه باستانی شمی در شمال شهرستان ایذه واقع شده است؛ منطقه‌ای که با کشف مجسمه مرد شمی در سال ۱۳۱۲ به شهرت جهانی رسید. این تندیس از جنس مفرغ توخالی و به طول ۱۹۴ و پهنای ۶۰ سانتیمتر است و در حوالی روستای «کل‌چندار» کشف و هم‌اکنون با شماره ثبت ۲۴۰۱ در موزه ملی ایران نگهداری می‌شود.