روابط راهبردی ایران و روسیه؛ حرکتی برای ایجاد ائتلافی قدرتمند

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ یارگیری در زمین سیاست همواره یکی از رفتار‌های سیاسی است که مورد توجه کشور‌های مختلف بوده است؛ در صحنه روابط بین الملل ائتلاف‌ها و پیمان‌ها نیز به مثابه دوستی‌هایی است که افراد در زندگی شخصی خود تجربه می‌کنند که یک نیاز مسلم برای زیست سالم است.
امروزه کشور‌های مختلف برای ادامه حیات و بقای خود سعی دارند در روابط دیپلماتیک و راهبردی خود هم پیمانانی را برای خود انتخاب کنند، بر اساس قواعد توافق شده مبادلات اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و نظامی خود را تنظیم می‌کنند.
ایران نیز به عنوان یک کشور مهم در عرصه روابط بین الملل و منطقه غرب آسیا، این حق را دارد تا بر اساس منافع و مصالح خود روابط راهبردی خود را با کشور‌های همسو تنظیم کند؛ لذا بر این اساس موضوع اجرایی کردن سند راهبردی ۲۰ ساله با روسیه و همچنین سند راهبردی همکاری‌های ۲۵ ساله با چین دو محور مهم در راستای تقویت روابط خارجی قابل ارزیابی است.
تقویت روابط راهبردی با روسیه از چند جهت می‌تواند مورد توجه قرار گیرد.
اول آنکه؛ در طول دوره حکومت فدارتیو روسیه که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی شکل گرفت روابط ایران و روسیه وارد فضای جدیدی شده و این روابط را می‌توان حسنه و دوستانه ارزیابی کرد. بدین معنی که این نظام سیاسی که از سال ۱۹۹۱ متولد شد بسیار متفاوت با روسیه تزاری و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی است. هر چند مردم ایران انگاره ذهنی خوبی از دو نظام سیاسی روسیه تزاری و اتحاد جماهیر شوروی ندارند، اما در طول ۳۱ سال گذشته همواره روابط دو کشور بر مدار دوستی و همکاری و مراوده حسنه برقرار بوده است.
دوم آنکه؛ روسیه و ایران به عنوان دو قدرت منطقه‌ای دارای نقاط مشترکی هستند که مواجهه با تحریم و بدعهدی غرب یکی از این نقاط مشترک است. بدین معنا که هر دو مورد تحریم و ظلم غرب به خصوص آمریکا قرار گرفته اند و از این جهت می‌توانند با ائتلافی راهبردی در برابر زیاده خواهی‌های آمریکا ایستاده و در جهت خنثی سازی تحریم‌های غرب حرکت کنند.
سوم آنکه؛ موقعیت ممتاز ژئوپلیتیک ایران و قرار گرفتن روسیه در سه قاره، می‌تواند ائتلاف قدرتمندی از نظر جغرافیای سیاسی و سرزمینی ایجاد کند که تبدیل شدن به هارتلند جدید دنیا دور از ذهن نیست.
چهارم آنکه؛ در دنیای امروز دست یابی به «منافع ملی مشترک» در کنار «منافع ملی» تنها از طریق همگرایی و همکاری مشترک قابل حصول است؛ بر این اساس، تامین منافع مشترک ایران و روسیه به دلیل اشتراکات چندگانه می‌تواند در بستر یک سند راهبردی ۲۰ ساله تسهیل شود.
پنجم آنکه؛ نهایی شدن سند راهبردی ۲۰ ساله ایران و روسیه؛ حاوی این پیام به غرب است که ایران در روابط خارجی خود نگاه واقع گرایانه‌ای دارد و سیاست خارجی و اقتصاد خود را به روابط خارجی با غرب مشروط نخواهد کرد چرا که در عرصه ائتلاف ها، قدرت چانه زنی بالایی دارد.