۲۵ اردیبهشت؛ روز پاسداشت زبان فارسی

به گزارش خبر گزاری صداو سیما مرکزلرستان ؛ ۲۵ اردیبهشت‌ماه روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای بلندآوازه ایران‌زمین است که با اثر سترگش "شاهنامه" به زبان پارسی حیاتی دوباره بخشید و نامش تا همیشه تاریخ با زبان فارسی ماندگار شد. 
 حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه‌سرای نامدار و شهیر کشورمان ،شاعری گرانسگ است که آوازه او مرزها را در نوردیده و شاهنامه او بر تارک ایران زمین و ادبیات حماسی جهان می‌درخشد. 
 هر سال در این روز آیین‌های‌ بزرگداشت فردوسی و شاهنامه در دانشگاه‌ها و نهادهای پژوهشی برگزار می شود.
“حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی” «زادهٔ ۳۱۹ خورشیدی، ۳۲۹ هجری قمری – درگذشتهٔ پیش از ۳۹۷ خورشیدی، ۴۱۱ هجری قمری در توس خراسان» شاعر معاصر و سخن‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، در سال 329 هجری در “طبران” طوس بدنیا آمد.
نام و آوازه فردوسی در همه ی جای جهان شناخته و ستوده شده‌ ،شاهنامه ی فردوسی به تعداد زیادی از زبان‌های‌ زنده جهان برگردانده شده ‌است.
یکی از نگهبانان ارزشمند زبان فارسی، حکیم ابوالقاسم فردوسی است که اثر درخشان او " شاهنامه " اهمیتی غیرقابل انکار در حفظ زبان فارسی و هویت ایرانی داشته است.
هیچ‌کس به اندازه  فردوسی باورمند به خرد و دانش نبوده و تشویق به اندوختن دانش و هنر ننموده ‌است.
فردوسی چون خیام در اشعارش به کوتاهی زندگانی افسوس می خورد و بیان حیرانی میکند که انسان برای چه آمده ‌است و کجا می رود و پس از این زندگی چه خواهد شد.
                                                          چو ایران مباشد تن من مباد
                                                          بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

                                                          اگر سر به سر تن به کشتن دهیم
                                                          از آن به که کشور به دشمن دهیم

شاهان سامانی با پشتیبانی از زبان فارسی، عصری درخشان را برای پرورش زبان و اندیشهٔ ایرانی آماده ساختند و فردوسی در هنر سخنوری آشکارا وامدار گذشتگان خویش و همهٔ آنانی است که در سده‌های سوم و چهارم هجری، زبان فارسی را به اوج رساندند ، فردوسی در شاهنامه فرهنگ ایران پیش از اسلام را با فرهنگ ایران پس از اسلام پیوند داده که این همان ادامهٔ فرهنگی از حدود دو، سه‌هزار سال پیش تاکنون است و این پیوند وامدار فردوسی است.

فردوسی شاعری معتقد و مومن به ولایت معصومین علیهم السلام بود و خود را بنده اهل بیت نبی و ستاینده خاک پای وصی می دانست و تاکید می کرد که:

گرت زین بد آید، گناه من است
   چنین است و آیین و راه من است

بر این زادم و هم بر این بگذرم
چنان دان که خاک پی حیدرم

شاهنامۀ فردوسی نه‌تنها میراث ماندگار فرهنگ ایرانی، که شاهکاری بی‌بدیل در حوزۀ ادبیات کلاسیک جهان است .شاهنامۀ فردوسی پس از سه حماسۀ ملل باستانی بین‌النهرین، یونان و هند سروده شده و حماسۀ ملی ایران است، حماسه‌ای که با سی ‌و اندی سال رنج بردن حکیم توس بازسازی شده و ارزش و اعتباری جهانی یافته است

فردوسی را بزرگ‌ترین سراینده ی پارسی‌گو دانسته‌اند. به طوریکه حتی سعدی شیرازی، به نیکی و بزرگی از فردوسی یاد می‌کند و بارها از نام قهرمانان کتاب شاهنامه در آثار خود نام برده ‌است و حتی بیتی از شاهنامه را در کتاب بوستان واژه به واژه آورده که در اصطلاح ادبی به این کار “تضمین” می‌گویند:

چه خوش گفت فردوسی پاکزاد
که رحمت برآن تربت پاک باد

میازار موری که دانه‌کش است
که جان دارد و جان شیرین خو

فردوسی با مراحل مختلف تمدن و فرهنگ گذشته، هویت ملی و آسیب‌هایی که روبه‌روی فرهنگ زمان او قرار گرفته آشناست، و سال‌ها رنج می‌برد تا اثری خلق کند که در اعصار و قرون متمادی نشانۀ و مظهر ایران باشد

 سروده‌های فردوسی نه تنها در ایران، بلکه در بسیاری از کشورهای دیگر مورد پژوهش و بررسی؛ و در دانشگاه‌های شناخته‌شدهٔ دنیا مانند دانشگاه کمبریج انگلستان و دیگر دانشگاه‌های اروپایی و آمریکایی مورد مطالعه قرار گرفته ‌است و تازه‌ترین پژوهش‌ها دربارهٔ شاهنامه در مرکز مطالعات خاورمیانه و اسلامی دانشگاه کمبریج منتشر شده‌ است.