جلب رضایت شاکی ساکن خارج از کشور از طریق ایمیل و آزادی زندانی پس از ۱۱ سال

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از میزان _ سیدحشمت اله حیات الغیب گفت: یکی از مددجویان ندامتگاه تهران بزرگ که در سال ۱۳۹۰ به جرم سرقت به یک سال و سه ماه تحمل حبس و بازپرداخت ۳۳۰ گرم طلا محکوم شده بود، پس از سپری کردن دوران محکومیت باید در سال ۹۱ آزاد می‌شد، ولی به دلیل عجز از پرداخت و رد مال همچنان در زندان به سر می‌برد.

وی ادامه داد: شاکی این زندانی از اتباع کشور افغانستان بود که بعد از خروج از ایران با هویت جدید از سال ۱۳۹۳ به عنوان پناهنده در کشور‌های اتحادیه اروپا ساکن شده بود به طوری که دسترسی به وی عملا غیر ممکن بوده همچنین حضور این شخص در سفارت خانه‌ها و کنسولگری‌ها جهت اعلام رضایت فاقد وجاهت قانونی بود.

مدیر کل زندان‌های استان تهران تصریح کرد: با پیگیری‌های واحد مددکاری ندامتگاه و رایزنی‌های مختلف با دوستان شاکی، این فرد در یکی از کشور‌های اسکاندیناوی شناسایی و مددکاران ندامتگاه موفق شدند به شماره و نشانی ایمیل این شخص دسترسی پیدا کنند.

حیات الغیب بیان کرد: پس از ارسال ایمیل و شرح واقعه برای شاکی و پیگیری مجدد در چندین نوبت، وی مبادرت به اعلام رضایت به همراه اثر انگشت خود کرد که این رضایت نامه از طریق مددکاری چاپ و به انضمام وضعیت قضایی و گزارش مبسوط مددکاری به دفتر دادستانی دادسرای شهرستان پاکدشت به عنوان مرجع قضایی پرونده ارسال شد.

وی با بیان اینکه طبق قانون شرط رضایت، شخص شاکی باید حضور فیزیکی در دادسرا داشته باشد، بیان کرد: از آنجا که این کار غیرممکن بود مددکاران با مراجعات مستمر و دیدار قضایی با دادیاران اجرای احکام و دادستان پاکدشت و تعاملات سازنده با ضابطین قضایی خصوصا شخص دادستان، اصالت رضایت نامه با تمهیدات و مساعدت مراجع قضایی مورد تایید قرار گرفت به طوری که اثر انگشت رضایت نامه شاکی با اثر انگشت موجود در اداره آگاهی و مستندات پلیسی در هنگام طرح دعوی منطبق شد و پس از انطباق کامل با دستور مدعی العموم شهرستان پاکدشت، مددجوی مذکور پس از ۱۱ سال تحمل حبس به آغوش خانواده بازگشت.

وی در پایان گفت: این فرایند پس از ۱۰ ماه پیگیری واحد مددکاری و همکاری بی دریغ مقامات قضایی به ثمر نشست ضمن این که اعسار مددجو چندین بار از سوی مراجع قضایی پذیرفته شده بود، ولی به دلیل عجز از پرداخت پیش قسط و همچنین معرفی وثیقه از سوی مددجو، آزادی وی به تعویق افتاده بود.