ساخت لوزالمعده مصنوعی برای بیماران دیابتی

به گزارش خبرگزاری صدا وسیما، دستگاه جدیدی که توسط محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) ابداع شده است، می‌تواند یک لوز المعده یا پانکراس مصنوعی برای بیماران دیابتی باشد و انتظار می‌رود از ایجاد زخم ناشی از تعبیه دستگاه‌های قابل کاشت جلوگیری کند.

دستگاه‌های قابل کاشت یا ایمپلنت‌ها و قرار دادن "کانولا" (لوله‌ای ظریف که زیر پوست قرار داده می‌شود) از دیرباز برای درمان بیماران دیابتی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. با این حال، این روش‌ها با اینکه هم‌اکنون نیز در حال انجام هستند، ممکن است در نواحی جراحی بیماران، زخم ایجاد کنند. این پدیده که به عنوان پاسخ جسم خارجی شناخته می‌شود، می‌تواند گاه به گاه برای بیماران مشکل‌ساز شود.

لوزالمعده یا پانکراس، غده‌ای پهن و دراز است که در قسمت فوقانی شکم و پشت معده قرار گرفته است. لوزالمعده متشکل از سه قسمت سر، تنه و دم است. قسمت سر آن در مجاورت قسمت دوم (دوئودنوم) قرار گرفته است. تنه لوزالمعده در پشت معده قرار دارد و دم آن تا نزدیک طحال امتداد دارد. وزن پانکراس در انسان سالم و بالغ، حدود ۱۰۰ گرم است.

مهندسان و محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) دستگاهی ساخته‌اند که می‌تواند از زخم یا اصطلاحا "بافت اِسکار" ناشی از دستگاه‌های کاشتنی که انسولین را در بدن آزاد می‌کنند، جلوگیری کند.

با توجه به مقاله منتشر شده توسط محققان، مطالعه‌ای روی موش‌ها نشان داده شده است که وقتی محرک مکانیکی در یک دستگاه رباتیک نرم گنجانده شود، این دستگاه برای مدت طولانی‌تری نسبت به یک ایمپلنت معمولی برای تحویل دارو کارایی خود را حفظ می‌کند.

دستگاه جدید توسعه یافته توسط محققان MIT هر ۱۲ ساعت به مدت پنج دقیقه باد و خالی می‌شود و با این تحرک مکانیکی، از تجمع سلول‌های ایمنی در نزدیکی دستگاه‌های قابل کاشت جلوگیری می‌کند.

"الن روشه" استاد مهندسی مکانیک و عضو موسسه مهندسی و علوم پزشکی MIT و از محققان این مطالعه می‌گوید: ما از این نوع حرکت برای افزایش طول عمر و کارایی این دستگاه‌های کاشته شده استفاده می‌کنیم که می‌توانند دارو‌هایی مانند انسولین را تحویل دهند و فکر می‌کنیم این پلتفرم می‌تواند فراتر از این برنامه توسعه یابد.

تحقیقات در مورد اینکه آیا این دستگاه می‌تواند به عنوان یک "زیست‌لوزالمعده مصنوعی" برای کمک به درمان دیابت نیز مورد استفاده قرار گیرد یا نه، ادامه دارد. این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.