احساس تنهایی، عاملی در افزایش خطر ابتلا به دیابت

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، بر اساس پژوهش‌هایی که به تازگی انجام شده است، احساس تنهایی با خطر بسیار بیشتر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط است.

دانشیار دانشگاه علوم کاربردی نروژ غربی و تیم تحقیقاتی وی در پژوهش خود ارتباط میان احساس تنهایی و احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ و همچنین نقش بی‌خوابی و افسردگی را بررسی کردند.

تعداد فزآینده‌ای از شواهد نشان می‌دهد که بین استرس روانی و احتمال ابتلا به دیابت نوع ۲ ارتباط وجود دارد. احساس تنهایی باعث ایجاد حالت غم مداوم و در برخی موارد طولانی‌مدت می‌شود که ممکن است پاسخ استرس فیزیولوژیکی بدن را تحریک کند.

بنا بر اعلام وبگاه سای‌تِک‌دِیلی (SciTechDaily)، مکانیسم‌های دقیق این فرآیند ناشناخته است، اما پژوهشگران معتقد هستند این پاسخ از طریق مکانیسم‌هایی مانند مقاومت موقت به انسولین ناشی از سطوح بالای هورمون استرس، کورتیزول، در ایجاد دیابت نوع دو نقشی کلیدی ایفا می‌کند.

این فرآیند همچنین بر نحوه کنترل رفتارِ خوردن توسط مغز تأثیر می‌گذارد که منجر به افزایش میل به کربوهیدرات و در نتیجه افزایش میزان قند خون می‌شود. پژوهش قبلی، تغذیه ناسالم مانند مصرف زیاد نوشیدنی‌های شیرین و غذا‌های سرشار از چربی و قند را با احساس تنهایی مرتبط دانسته بود.

پژوهشگران پرسشنامه‌هایی را تهیه و احساس تنهایی افراد و ابتلای آن‌ها به بی‌خوابی را بررسی کردند.  از میان ۲۴ هزار و ۲۴ نفر شرکت‌کننده در این پژوهش، هزار و ۱۷۹ نفر (۴.۹درصد) در طول مطالعه (از سال ۱۹۹۵ تا سال ۲۰۱۹) به دیابت نوع ۲ مبتلا شدند. بیشتر این افراد مرد بودند (۵۹ درصد) و میانگین سنی آن‌ها (۴۸ سال) در مقایسه با افرادی که دیابت نوع ۲ نداشتند (۴۳ سال)، بیشتر بود. بیشتر آن‌ها (۷۳ درصد) متأهل و دارای پایین‌ترین میزان تحصیلات بودند. ۱۳ درصد از شرکت‌کنندگان احساس تنهایی را گزارش کرده بودند.

این پژوهش نشان داد که احساس تنهاییِ بیشتر با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع۲ که ۲۰ سال بعد اندازه‌گیری شد، کاملاً مرتبط بود. محققان پس از بررسی سن، جنسیت و سطح تحصیلات شرکت‌کنندگان دریافتند، کسانی که بسیار زیاد احساس تنهایی می‌کردند، ۲ برابر بیشتر از افرادی که احساس تنهایی نمی‌کردند، به دیابت نوع دو مبتلا شده بودند. تیم پژوهشی شواهدی مبنی‌بر ارتباط ابتلا به دیابت نوع دو با اختلال بی‌خوابی یافتند.

پژوهشگران گفتند: که حمایت اجتماعی به احتمال زیاد اثرات مثبتی بر رفتار‌های ارتقا دهنده سلامت دارد؛ مثلاً مشاوره با یک دوست و دریافت حمایت از سوی وی احتمالاً بر انتخاب‌های مربوط به سلامت فرد تأثیر می‌گذارد و نقش مثبتی بر رژیم غذایی، سطح فعالیت بدنی و احساس کلی استرس خواهد داشت. روابط اجتماعی کمتر و فقدان این تأثیرات مثبت، افراد دچار به احساس تنهایی را در برابر رفتار‌هایی که خطر ابتلا به دیابت نوع دو را افزایش می‌دهد، آسیب‌پذیرتر می‌کند.

محققان توصیه می‌کنند که احساس تنهایی در راهنما‌یی‌های بالینی مربوط به دیابت نوع۲ گنجانده شود. آن‌ها معتقدند، این موضوع اهمیت دارد که افرادی که مراقبت‌های بهداشتی ارائه می‌کنند، آماده گفتگو درباره نگرانی‌های یک فرد در طول مشاوره‌های بالینی، از جمله درخصوص احساس تنهایی و تعامل اجتماعی باشند.