نبود زیرساخت، مانع اصلی ایجاد کسب وکار روستایی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما،برنامه میز اقتصاد امروز به بررسی وضعیت صدور مجوز‌های کسب و کار روستایی و عشایری با حضور مدیر عامل صندوق کارآفرینی امید و  کارشناس کشاورزی مرکز پژوهش‌های مجلس می پردازد. 

مشروح گفتگو را در ادامه می بینید:

مقدمه مجری: همانطور که در خبر‌ها دیدید نمایشگاه روستا آباد را داریم می‌خواهیم راجع به وضعیت کسب و کار در روستا‌ها صحبت کنیم، خصوصا صدور مجوز‌های کسب و کار مرتبط با مشاغل روستاییان و عشایر، باید اول یک بررسی کنیم ببینیم که اوضاع مجوز دادن آخرین آمار‌ها به ما چه می‌گویند.

سوال: آقای رضایی توضیح بدهید که الان وضعیت ما در روستا‌ها به چه صورت است به لحاظ اشتغال؟ من یک مقدمه کوتاهی عرض کردم.
رضایی: مستحضرید که بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی در حوزه‌ی زیرساختی تقریبا می‌توانیم بگوییم همه‌ی دولت‌ها فعالیت‌های خوبی انجام دادند به طوری که ما در زمینه زیرساخت‌های مربوط به راه روستایی، مدرسه، برق، اینترنت، آب اشامیدنی و بحث‌های متفاوت در حوزه روستا وضعیت نامناسبی نداریم حتی می‌توانیم بگوییم در منطقه وضعیت مناسبی را داریم ولیکن چرا علیرغم این همه سرمایه گذاری که در حوزه روستا صورت گرفته باز ما شاهد مهاجرت از مناطق روستایی به مناطق شهری بودیم جدای از این که برخی از مناطق روستایی تبدیل به شهر شدند، علت اصلی آن را باید در عوامل اقتصادی پیدا کنیم در واقع توجه به اقتصاد روستا در دهه‌های قبل خیلی مورد توجه قرار نگرفته هر چند هنوز هم که هنوز هست جامعه‌ی روستایی ما سهم مناسبی را نسبت به جمعیت خودش در حوزه‌ی اقتصاد دارد به طوری که ما در روستا‌ها درست است که ۲۶ درصد جمعیت کشور را داریم ولیکن بیش از ۲۷ و نیم درصد تولید ناخالص داخلی کشور در روستا‌ها دارد تولید می‌شود این در حالی است که سهم روستا‌ها از اشتغال تقریبا برابر سهم جمعیتی شان است. ما قریب به ۶ میلیون نفر شاغل در روستا‌ها الان داریم، در زمینه‌ی نرخ بیکاری عموما نرخ بیکاری در روستا‌ها پایین‌تر از نقاط شهری است. همانطور که شما هم اشاره کردید در بهار امسال نرخ بیکاری در جامعه روستایی ۵ و ۶ دهم درصد بود که نسبت به بهار سال قبل تقریبا ۱ درصد کاهش پیدا کرده است.
سوال: البته همیشه تورمشان از جوامع شهری بالاتر است
رضایی: تورم عموما در روستا‌ها بالاتر است عمدتا وقتی ما می‌خواهیم وضعیت اقتصاد یک منطقه را بسنجیم قاعدتا نرخ رشد اقتصادی و نرخ بیکاری و نرخ تورم را با هم در نظر می‌گیریم ولیکن در مجموع روستا‌ها سهم مناسبی در اقتصاد کشور دارند ولیکن طبیعی است که نیاز به یک بررسی جدی‌تر و ریزتری دارد ما وقتی داریم مطرح می‌کنیم که ۲۷ و نیم درصد یا حول و حوش ۲۷ درصد در سنوات مختلف جامعه روستایی ما سهم در تولید ناخالص داخلی دارد وقتی وارد بحث خانوار بشویم و بحث داده‌های خرد را بررسی کنیم، شاهد این هستیم که درآمد سرانه‌ی خانوار‌های روستایی ما از شهری کمتر است به طوری که شکاف ۴۰ درصدی را داریم مفهومش این است که تاثیر فعالیت‌های اقتصادی در جامعه روستایی به خود روستا برنگشته است.
سوال: خیلی ساده بخواهیم بگوییم این است که تولید عمده در روستاهاست، اما این درآمد به روستا بر نمی‌گردد یک بخش زیادی از آن.
رضایی: یعنی تولیدی که سهم روستا است از آن ۲۷ درصد همه اش بر نمی‌گردد ۶۰ درصدش بر می‌گردد ۴۰ درصد آن می‌رود در مناطق شهری قرار می‌گیرد لذا این نیاز دارد که یک بررسی جدی بشود علتش چیست؟
سوال: اقای ورمزیاری ما برای این که بخواهیم برسیم به این که حالا حلقه‌ی آخرمان الان تولید است اول این که در روستا‌ها، روستاییان و عشایر ما راحت بتوانند مجوز بگیرند و کارشان را شروع کنند الان اوضاع را شما بعنوان کارشناس اقتصادی در حوزه کشاورزی چگونه ارزیابی می‌کنید با توجه به تلاش‌هایی که دولت در یکی دو سال گذشته هم کرد برای این که صدور مجوز‌ها را راحت‌تر بکند الان وضعیت چطور است در جوامع روستایی ما مجوز گرفتن برای شروع یک فعالیت اقتصادی از دامداری تا برویم در بوم گردی‌ها به چه صورت است؟
ورمزیاری: از سال ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰ به بعد اقدامات خیلی خوبی انجام شد برای بهبود فضای کسب و کار به ویژه در باب صدور مجوز‌ها مخصوصا با تصویب قانون تسهیل صدور مجوز‌های کسب و کار اقدامات خوبی انجام شده، ولی هنوز با وضعیت مطلوب و وضعیت ایده آل ما فاصله داریم، برای نمونه مثلا ما هنوز داریم طرح‌هایی که برای اقامت گاه‌های بوم گردی مثلا هفت ماه بعضا یک سال استعلامات شان طول می‌کشد یا برای احداث یک سردخانه شما باید مثلا از ۱۰-۱۲ مرجع استعلام بگیرید که مثلا ۱۰ تا موافق باشند یکی دو تا مخالف باشد کار می‌خوابد و این تعدد استعلامات خودش باعث می‌شود که با توجه به نرخ تورمی که هم داریم پروژه از آن سودآوری خودش خارج شود، چون بالاخره توجیه اقتصادی ندارد.

سوال: دو تا نکته فقط داخل پرانتز یکی این که در برنامه ششم باید می‌شد ۱۵ روز دوم این که طبق قانون درگاه ملی مجوز‌ها استعلام گرفتن به عهده مجوز گیرنده نیست به عهده مرجع صدور مجوز است الان این چالش را روستاییان ما هنوز دارند که از چند جا باید مجوز بگیرند یا نه؟
ورمزیاری: الان بحث استعلام‌ها یکپارچه‌تر شده و سیستمی شده و در واقع از طریق درگاه‌های مربوطه انجام می‌شود، ولی اصل قضیه‌ای که زمان می‌خورد آن سر جای خودش هست و تعدد مراجع سر جای خودش هست یعنی اصل فرآیند و اصل موضوع خیلی تفاوتی نکرده فقط یک کم مکانیزه شده و از طریق سیستم این کار دارد انجام می‌شود.
یک بحث این است که ما برای جا‌های مختلف کشور، مناطق مختلف کشور یک ضابط یکسان در نظر می‌گیریم مثلا برای مناطق کوهستانی مثل اورامانات که یکی از قطب‌های گردشگری روستایی کشور هست آنجا برای اقامتگاه بوم گردی حریم از جاده را همانی در نظر می‌گیریم که مثلا برای استان البرز و برای استان تهران در نظر می‌گیریم در حالی که دشت با کوهستان متفاوت است، یا مثلا فرض بفرمایید در منطقه کوهستانی می‌گوییم که اقامتگاه بوم گردی بایستی مثلا ۸۰ متر از حریم رودخانه مثلا فاصله باید داشته باشد این ۸۰-۹۰ متر در روستای کوهستانی از این ور روستا می‌زند بیرون و عملا امکان‌پذیر نیست.
سوال: پس این نسخه واحد پیچیدن برای کل کشور کار را مشکل کرده است.
ورمزیاری: یکی از مشکلات الان مجوزهایمان نبود تناسب ضوابط کسب و کار با فضا‌های روستایی مان هست این واقعا خیلی از موارد روستاییان ما را آزار می‌دهد و باید فکری به حالش بکنیم.
سوال: به بوم گردی اشاره کردید داخل پرانتز من الان دارم از درگاه ملی مجوز‌ها نگاه می‌کنم برای بوم گردی مثلا باید ۵ روزه مجوز بیاید. زمان لازم برای صدور مجوز از زمان تایید مدرک ۵ روز کاری است. این اتفاق شما فرمودید مصداقی بررسی کردید نمی‌افتد درست است؟
ورمزیاری: بله، ما مثلا طرح‌های گردشگری را البته اقامتگاه بوم گردی داریم، کاشانه روستا داریم ضوابط شان متفاوت است، ولی ما داریم طرح‌های گردشگری و روستایی که بعضا ۷ ماه یا یک سال هنوز جواب استعلامش نیامده است.
سوال: برویم سراغ رضا شوکتی که در محل نمایشگاه حضور دارند. یک گزارشی قرار است خودتان بدهید و گفتگو کنید با کسانی که متقاضی دریافت مجوز هستند فقط از چالش هایشان برای ما بگویند از حوزه کسب مجوزشان لطفا.
شوکتی: امروز که نمایشگاه توانمندی‌های روستایی افتتاح شد خیلی چشمگیر بود این جا چیز‌هایی که به اصطلاح آن محصولاتی که ارائه کرده بودند خیلی چشمگیر بود از آن جهت که توانمندی‌هایی که در روستا‌ها هست و در این جا ارائه کردند بسیار ارزشمند و قابل رقابت هستند، ولی یک نکته‌ای که این جا هست برخی از چالش‌هایی که برای تولید کنندگان ما این جا بود الان این جا بیش از هزار تا غرفه هست که ما یکی را انتخاب کردیم که از این دوستمان بپرسیم که چه مشکلاتی شما در زمینه مجوزهایتان در زمینه کلا چالش‌هایی که در زمینه تولید دارید و بخواهید که به آن حدی که مدنظرتان هست برسانید و الان چالش هست بگویند.
پخش گزارش از نمایشگاه روستا آباد
سوال: آقای رضایی الان دولت چه برنامه‌ای دارد مشخصا که صندوق کارآفرینی امید، معاونت توسعه روستا‌ها الان دقیقا چه کاری انجام می‌دهند برای همین مشکلاتی که گفته شد طبیعتا فراهم کردن یکسری شرایط برای جامعه روستاییان همانطور که در گزارش آقای شوکتی هم دیدیم یک کم سخت است برای این که این فرآیند تسهیل بشود علیرغم این که موارد بهداشتی و غیره هم رعایت شود برنامه‌ای وجود دارد؟
رضایی: ما وقتی تقسیم بندی کارگاه‌ها را انجام می‌دهیم می‌گوییم کارگاه‌های خرد، کوچک و متوسط و مثلا معیشت محور و کارگاه‌های بزرگ، کارگاه‌های زیر ۵۰ کارکن یا ۱۰۰ کارکن را در نظر بگیریم این کارگاه‌ها بیش از ۸۰ درصد شاغلین کشور را دارند وقتی به سامانه درگاه مجوز‌ها مراجعه می‌کنیم می‌بینیم سه نوع مجوز آنجا صادر می‌شود، مجوز خانگی، مجوز صنفی، مجوز کسب و کار، طبیعی است که وقتی ما دنبال مجوز خانگی هستیم یعنی مجوز خانگی شرایط خاص خودش را دارد، همانطور که در گزارش هم اشاره شد مجوز اخذ شده ولیکن، چون این مجوز الزامات خاص خودش را دارد و در محدوده خاص امکان فعالیت برایش وجود دارد، دوستان می‌خواهند فراتر از آن بروند پس در واقع رده کاری شان عوض می‌شود و طبیعی است که باید الزامات دیگر را رعایت کنند. ولی آنچه که عملا در معاونت توسعه روستایی به مناطق محروم ریاست جمهوری اتفاق افتاده کارگروهی برای این منظور در نظر گرفته شده، موارد به صورت کامل احصا شده، جلسات مکرر و منظمی در این زمینه دارد برگزار می‌شود، در جوار نمایشگاه روستا آباد هم به آن اشاره شد آنجا اطلاعات میدانی هم از مردم گرفته می‌شود، هزار تا غرفه‌ای که آنجا وجود دارد همه این‌ها تولید کنندگان روستایی ستند بر اساس آن‌ها موارد که مشخص شد هیچ مشکلی به نظرم وجود ندارد وزارت اقتصاد کاملا همکاری لازم را در این زمینه دارد، این امکان وجود دارد که می‌شود با عزیزان آنجا بحث را برطرف کنیم ولیکن به نظر من آنچه که عمده مشکل هست در زمینه فعالیت‌های اقتصادی در روستا یا کسب و کار‌های خرد، کوچک و متوسط مان به نظرم ما دو تا بحث اصلی وجود دارد، یکی این که فعالیت‌هایی که در روستا دارند کار می‌کنند به دلیل مقیاس این‌ها از نظر اقتصادی باید کمک شان بشود که بتوانند فعالیت را ادامه بدهند، اصلی‌ترین بحث آن هم دو موضوع است یکی بازار است یکی تامین مالی.
در بحث بازار باید به گونه‌ای عمل بشود که بتوانند به راحتی مثل اولا نمایشگاهی که ایجاد شده محصولات شان را به بازار عرضه کنند، درست است یک واحد کارگاهی کوچک یا کسب و کار خانگی با توجه به محدودیت‌هایی که در تولید دارد شاید خودش به تنهایی نتواند در بازار‌های ملی شرکت کند، ولیکن اگر این‌ها کنار هم قرار بگیرند و آن زنجیره‌ی ارزشی که همیشه مطرح می‌شود یعنی در تامین نهاده، تولید و ستانده شان که بحث فروش و بازار هست کنار هم قرار بگیرند این‌ها با همدیگر می‌توانند یک مجموعه‌ی بزرگ تری بشوند در مقیاس‌های کوچک که ما در صندوق کارآفرینی امید این‌ها را در قالب صندوق‌های خرد ملی سامان دادیم.
سوال: چقدر انجام دادید؟
رضایی: الان بیش از ۶ هزار صندوق خرد محلی در روستا‌های مختلف، در کسب و کار‌های متفاوت فعالیت هستند، پوشاک، بخش کشاورزی، فعالیت‌های دام، بحث گردشگری و موارد متعدد این‌ها دارند کار می‌کنند.
سوال: به ما بگویید این صندوق‌ها چه کار می‌کنند؟
رضایی: یک نکته دیگر هم عرض کنم آن هم بحث تامین مالی است نکته بعدی در این طرح‌ها بحث تامین مالی است که صندوق کارآفرینی می‌دهد.
سوال: این بحث مالی است ما، چون روی مجوز تمرکز می‌کنیم و به جلوترش نرسیدیم ..
رضایی:، چون به صندوق بر می‌گردد در واقع از این محل‌ها منابعی تامین می‌شود بریا صندوق‌های خرد محلی که این صندوق‌ها فعالیت‌های غیر بانک پذیر را در مجموعه فعالیت‌های روستایی می‌توانم عرض کنم که اعضا از آن استفاده کنند و بتوانند کسب و کارشان را توسعه بدهند.
سوال: اقای ورمزیاری الان راهکاری که می‌شود از همین مشکلات خیلی ساده‌ای که دیدیم یا همان نسخه واحدی که خودتان به آن اشاره کردید بشود عبور کرد و گذر کرد، بشود آن سهمی که آقای رضایی هم به آن اشاره کردند در ارزش افزوده روستا‌ها را ما افزایش بدهیم با توجه به این که روستا داریم می‌گوییم کانون تولید کشورند باید چه کار کنیم؟
ورمزیاری: یکی از مهم‌ترین گام‌ها متناسب سازی این ضوابط است، یعنی ما بایستی یک دور بنشینیم با محوریت وزارت اقتصاد است یا هر وزارتخانه‌ای هست، تمام وزارتخانه‌ها بنشینند این ضوابط، دستورالعمل‌ها و بخشنامه‌هایی که برای مثلا فرض کنید یک واحد فراوری در شهر نوشته شده یا یک واحد فرآوری صنعتی نوشته شده یا مثلا برای یک مغازه در شهر نوشته شده مثل همین مثالی که خواهرمان اشاره کردند این‌ها را یک دور بازنگری کنیم.
سوال: مگر هیئت مقررات زدایی زمانی که مثلا می‌خواهد مجوز‌ها را آن موقعی که کارگاه‌ها داشتند تاسیس می‌شدند و نوشته می‌شدند این‌ها را دانه دانه بررسی نکردند؟ بالاخره همه شرایط بررسی شده.
ورمزیاری: زحمات زیادی کشیده هیئت مقررات زدایی، ولی با این عمق و با این ژرف‌ها وارد کار هنوز نشدند، این بایستی حتما انجام بشود اتفاق شاید بهترین مرجع هم همان هیات مقررات زدایی باشد که این‌ها را متناسب سازی کنیم ما مثلا ضوابط آشپزخانه یک اقامتگاه بوم گردی با یک ضوابط رستوران نمی‌تواند یکی باشد، یا مثلا مشابه آن باشد بایستی یک مقدار متفاوت دیده شود ما الان مثلا در بحث گلخانه، یکی از حوزه‌های دانش بنیان تولید کشاورزی هست عمده سازه هایمان را بردیم سراغ سازه‌های اسپانیایی و غیر از آن هم مجوز نمی‌دهیم، نظام مهندسی و خود وزارت جهاد کشاورزی مجوز نمی‌دهد در حالی که چین الان شما ببینید چه کار کرده با شبکه‌های گلخانه‌ای که ایجاد کرده ارزان قیمت و مهندسی ساز، ما این ضوابط را بایستی بازنگری بکنیم، عرض می‌کنم در حوزه‌های مختلف.
پس بنابراین این گام بایستی مثلا بگوییم که مثلا ۴ ماه می‌گذاریم تمام دستگاه‌های اجرایی مربوطه از وزارت بهداشت، نیرو، جهاد همه جمع بشوند این ضوابط را متناسب سازی بکنند، با بنگاه‌ها، چرا مثلا بنگاه خرد و کوچک ما نباید محصولش را بتواند در تهران بفروشد؟ حالا مثلا اگر یک تعاونی تشکیل بدهند محصول شان را تجمیع بکنند سیب سلامت هم راحت بتوانند بگیرند و بیایند عرضه کنند این الان خودش یک معضلی است یعنی فقط این‌ها می‌توانند به صورت محلی محصولاتشان را به خاطر ضوابط بهداشتی که برای متناسب این‌ها تعریف نشده نمی‌توانند ارائه کنند در حالیکه سوالم این است پنیر لیقوان مال کجاست؟ روستای لیقوان است دیگر، مثلا در طول تاریخ این خودش شده برند الان در اقصی نقاط ایران دارد پنیرش را به فروش می‌رساند پس چطور است؟ این یک تجربه موفق است و ما از این الگوبرداری نکنیم برای توسعه محصولات محلی و بازارش، قطعا این طور نیست که محصول یک روستا فقط در همان روستا باید به فروش برود یا یک محصول کسب و کار‌های خانگی و کوچک حتما باید در همان محدوده شهرستان به فروش بروند.
سوال: این چالش‌هایی که می‌آید سر راه متقاضیان مجوز قرار می‌گیرد یا آن‌هایی که دارند فعالیت می‌کنند می‌خواهند کارشان را توسعه بدهند چقدر باعث می‌شود سرمایه‌ها نرود سمت کار‌های تولیدی در روستا؟
ورمزیاری: قطعا خیلی موثر است بالاخره شما در یک کشوری می‌بینید که سه روزه تمام مجوز‌های یک فعال کسب و کار داده می‌شود، ولی در یک کشوری مثلا مثل خودمان می‌بینید ۶ ماه ۷ ماه، یک سال دو سال فرد می‌دود الان مثلا ما چقدر کارافرین سراغ داریم که می‌خواهد در حوزه گیاهان دارویی کار کند معطل گرفتن مثلا یک نیم هکتار دو هزار متر مربع، چهار هزار متر مربع زمین از منابع طبیعی است نه این که تملک کند حق بهره برداری اش و ضوابطش مشخص باشد حفظ کاربری انجام شود بیاید کارش را انجام بدهد شما الان یک دانش آموخته دانشگاه که مهارت عملی هم بلد است می‌خواهد برود یک تکه زمین بگیرد طرح توجیهی پایدار هم دارد و ملاحظات محیط زیستی و همه چیز را می‌خواهد رعایت کند شما ببینید چقدر طول می‌دهند که زمینی به او واگذار کنند که برود کار تولیدی را با جامعه محلی شروع کند این‌ها قطعا سرمایه‌ها را فراری می‌دهند. از این طرف شما می‌بینید فعالیت‌های غیر مولد مثل خانه‌های دوم که دارند معضلی می‌شوند برای محیط کسب و کار ما در روستا‌ها، می‌بینید که به راحتی کارش انجام می‌شود همه کارهایش انجام می‌شود، الان یکی از مشکلات ما الان همین شده مثلا من شهری البته همه شهروندان ما این طور نیستند، ولی یکسری این طوری هستند عادت به فعالیت تولیدی در روستا ندارد که مثلا خروس صدایش اول صبح و نیمه شب صدایش در بیاید و مثلا صدای گاو، می‌آید آنجا خانه دوم درست می‌کند شکایت می‌کند علیه کسی که بومی آن روستا است و فعالیت تولید انجام می‌دهد می‌گیرند فعالیت تولیدی او را متوقف می‌کنند یعنی همه این‌ها ما نیازمند یک ستادی هستیم که این بحث‌های اختلالات در فضای کسب و کار روستایی مخصوصا در حوزه مجوز‌ها را این‌ها را احصا کنند، یک تجربه‌ای هم عرض بکنم ما دنبال مناطق پاک سرمایه گذاری بودیم یعنی لکه‌هایی که در شهرستان‌ها مشخص بشوند زمین کیفیتش مشخص بشود به جای این که مثلا من نوعی، شما، ایشان، هر کدام جدا و جدا برویم مثلا درخواست مجوز بدهیم که آقا تغییر کاربری می‌توانیم نمی‌توانیم، این‌ها پهنه‌های سرمایه گذاری برای فعالیت‌های مشخص مشخص بشود در جا اسپیس بر اساس سامانه اطلاعات مکانی اش به صورت عمومی قابل دسترس عموم قرار بگیرد سرمایه گذار با یک کلیک کردن بداند که بله در شهرستان مثلا الف در فلان جایش می‌تواند مرغداری بزند در فلان جایش مثلا می‌تواند فلان کار را انجام بدهد دیگر این تعدد استعلامات برای تک تک افراد این از بین می‌رود الان یک اطلس سرمایه گذاری دارد در کشور انجام می‌شود، وزارت کشور و وزارت اقتصاد و سازمان نقشه برداری، ولی این عملا کار خیلی خوبی است در راستای همین بحث مشخص کردن پهنه‌ها هست، ولی در عمل به یک مشکلاتی برخورده که اگر آن مشکلات برطرف بشود واقعا ما می‌توانیم.
سوال: اقای رضایی برای این چالش‌هایی که گفته شد، سختی کار در روستا‌ها به نسبت مجوز‌هایی که در کلانشهر‌ها گرفته می‌شود الان کاری در دستور کار شما هست که بشود مجوز گرفتن در مثلا یک روستا متفاوت باشد از مجوز گرفتن در یک مثالی که اقای ورمزیاری زدند در مثلا در شهر‌ها و جا‌های بزرگ با وسعت؟
رضایی: عمده فعالیت‌های اقتصادی روستا بخش کشاورزی، صنعت است و بخش کمترش موضوع خدمات است، بخش کشاورزی همه بر می‌گردد به سلامت خانوار، پس قاعدتا ما باید استاندارد‌ها را برای آن رعایت کنیم ولیکن استاندارد‌ها به گونه‌ای باشد که سریع انجام بشود و قابلیت تسهیل وجود داشته باشد.
سوال: این را قبول دارید که یک کم سختگیرانه است؟
رضایی: در معاونت توسعه روستایی یک کارگروهی ایجاد شده که موارد را به صورت تک به تک بررسی می‌کنند متناسب با آن اقداماتی را با وزارت اقتصاد دارایی در حال انجام است.
سوال: تا به حال چیزی به نتیجه رسیده است؟
رضایی: مثلا ما در زمینه پرورش دام، یکسری مقررات سختگیرانه سازمان دامپزشکی دارد این بحث در حال حل شدن موضوع است یا در زمینه طرح‌های هادی روستا‌ها، در طرح‌های هادی روستایی برای اختصاص زمین برای فعالیت‌های اقتصادی مشکلاتی آنجا وجود دارد که خوشبختانه به سرعت د رحال مرتفع شدن است.
سوال: کی این نتیجه این کارگروه اولین نتیجه اش را بگوییم که گرفتیم؟
رضایی: به نظرم تا ۴۵ روز دو ماه دیگر ما می‌توانیم اولین بحث‌ها را در این زمینه داشته باشیم ولیکن یک اتفاق خیلی خوبی افتاده در گزارش شما هم در ابتدای بحث وجود داشت که کلا الان ۹ درصد مجوز‌ها با تأخیر است، طبیعی است این حتما باید کمتر بشود باید به صفر برسد، ولی فعالیتی که صورت گرفته در مجموعه دولت فعالیت بسیار مناسبی است و باید سعی بشود که به حداقل برسند و بتوانیم مجوز‌ها را در کمترین زمان ممکن داشته باشیم.
سوال: اقای ورمزیاری جمع بندی شما را هم داشته باشیم در برنامه هفتم چقدر برای تسهیل این امر توجه شده به آن؟
ورمزیاری: در برنامه هفتم متاسفانه برای بحث خود کسب و کار‌های روستایی برخلاف برنامه ششم که خود ما پیشنهاد دادیم آن بحث ۱۵ روز را که عملا محقق نشد، چون الان ما قانون اشتغال پایدار روستایی که این همه منابع و تاکید و بسیج دستگاه‌ها روی آن است آمار نشان می‌دهد مثلا سال ۹۸ اگر اشتباه نکنم یا ۹۷ مثلا از زمانی که طرح فرد تصویب می‌شود تا زمان اعطای تسهیلات ۹۳ روز و نیم طول می‌کشید تا وامش داده شود حالا بحث موافقت‌های اصولی و پروانه بهره برداری و این‌ها داستانش متفاوت است در برنامه هفتم در جریان هست امیدواریم که در صحن مجلس اتفاقات خوبی برای این موضوع بیفتد که ما واقعا بتوانیم که این مشکل را حل کنیم، یکی از مشکلاتی که من می‌خواستم عرض کنم بحث حریم بهداشتی است شما وقتی می‌روید می‌گویید که اینقدر حریم باید داشته باشد مثلا دامداری از روستا این قدر حریم داشته باشد از روستا می‌زند بیرون می‌رود در منطقه‌ای که زیرساخت وجود ندارد نه برق نه آب و نه گاز وجود ندارد هیچ چیز وجود ندارد یا ما باید آن زیرساخت‌ها را مثل قالب نواحی صنعتی، مجتمع‌های کسب و کار و روستا، دولت محترم و مجلس دست به دست هم بدهند آن زیرساخت‌ها را ایجاد کنند و وقتی ایجاد کنند عملا قفل می‌شود می‌گوییم در روستا باید حریم وجود داشته باشد وقتی که حریم را شما رعایت می‌کنید عملا آن زیرساخت‌ها را ندارید و عملا نمی‌توانید کسب و کار راه اندازی کنید و پول در مسیر تولید خرج نمی‌شود.