مهارت جاروبافی در میراث ناملموس کشور ثبت شد

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، علیرضا ایزدی گفت : تاریخچه جاروبافی در ایران قدمتی طولانی و کاملاً بومی دارد. در گذشته با توجه به فراوانی نی‌زار‌ها و گیاهان خودرو، بافت جارو‌های ساده از ساقه‌های گیاهی ، یک فعالیت رایج در سکونتگاه‌های روستایی بود. با توسعه کشاورزی و استقرار روستاها، تهیه‌ جارو از نی، سوف، کولش یا شاخه‌های نازک درختان به یک حرفه مکمل کشاورزی تبدیل شد و بسیاری از روستاییان در فصل‌های کم‌کار کشاورزی به جاروبافی می‌پرداختند. 

وی افزود : جاروبافی می‌تواند به عنوان شاخه‌ای از صنایع دستی محسوب شود، اما مهارت و دانش بومی آن، از مصادیق میراث فرهنگی ناملموس محسوب می‌شود.

مدیرکل ثبت حریم آثار و حفظ و احیا میراث معنوی و طبیعی با بیان اینکه در هر منطقه‌ای که نی‌زار یا گیاهان مناسب بافت جارو داشته باشد، این حرفه رایج است، گفت : جارو بافی بیشتر در استان‌های شمالی: گیلان و مازندران (استفاده از کولش و سوف)، خراسان جنوبی و شمالی، فارس (به‌ویژه روستا‌های اطراف نی‌ریز و ارسنجان)، کرمان و سیستان و بلوچستان، اصفهان و چهارمحال و بختیاری (در بخش‌هایی که نی‌زار وجود دارد) شناخته شده است.

ایزدی افزود : با توجه به نوع گیاهان بومی، سبک‌های متفاوتی از جاروبافی شکل گرفت مثلا در گیلان و مازندران: جارو‌های کولشی، خراسان: جارو‌های نی‌سخت و خوشه‌ای، جنوب و جنوب‌شرق: جارو‌های شاخه‌ای و ترکیبی بافته می‌شود.

وی گفت : جاروبافی تا نیمه قرن ۱۴ خورشیدی یکی از منابع درآمد قابل‌توجه در برخی روستا‌ها بود و معمولاً به‌صورت صنایع‌دستی خانگی بدون کارگاه رسمی و با ابزار ساده انجام می‌شد. با ورود جارو‌های صنعتی، میزان تولید سنتی کاهش یافت، اما به‌دلیل قیمت مناسب، دوام، و هویت بومی ، بسیاری از روستا‌ها همچنان این حرفه را حفظ کرده‌اند و در برخی مناطق به‌عنوان محصول صنایع‌دستی گیاهی معرفی می‌شود.

مدیرکل ثبت حریم آثار و حفظ و احیا میراث معنوی و طبیعی افزود : جاروبافی ریشه در نیاز‌های قدیمی زندگی روستایی دارد و به‌صورت یک سنت ماندگار و مهارت محلی تا امروز ادامه دارد.