پخش زنده
امروز: -
مدیر پایگاه جهانی قنات ابراهیم آباد ، بر اهمیت این قنات تاریخی بهعنوان یکی از میراثهای کمنظیر فرهنگی و آبی کشور و ضرورت تسریع در تعیین حریم اصلاحیه این قنات جهانی تاکید کرد .

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، پروینسادات طیبی امروز در نشست تخصصی و همافزای که با محوریت بررسی و تعیین حریم اصلاحیه قنات جهانی ابراهیمآباد و با حضور بخشدار معصومیه، اعضای شورای اسلامی، جهاد کشاورزی، بنیاد مسکن و شرکت آب منطقهای، دهیاری و نمایندگان دستگاههای اجرایی مرتبط برگزار شد، گفت : تعیین دقیق حریم قنات، اقدامی اساسی در حفاظت پایدار و جلوگیری از هرگونه تعرض یا آسیب به ساختارهای زیرزمینی و سازههای وابسته است و این مهم تنها با مشارکت و همراهی تمامی دستگاههای مسئول قابل تحقق خواهد بود.
وی با قدردانی از همکاری دستگاهها و مدیریت بخشداری معصومیه افزود: امید است با تداوم این تعاملات و حمایتهای مدیریتی، فرایند تعیین حریم اصلاحیه قنات جهانی در کوتاهترین زمان ممکن نهایی شده و زمینه حفاظت مؤثرتر از این میراث گرانبها فراهم شود.
قنات جهانی ابراهیمآباد بهعنوان یکی از قناتهای ثبتشده در فهرست میراث جهانی یونسکو، نقش مهمی در تاریخ معماری آبی و نظام سنتی مدیریت منابع آب در منطقه دارد و حفاظت اصولی از آن، از اولویتهای اصلی پایگاه جهانی بهشمار میرود.
تاریخچه این قنات به قرن ششم و هفتم هجری قمری بازمیگردد. مادرچاه آن ارتفاعات هفتاد قله است و به صورت یک رشته شرقی- غربی با طول ۱۱ کیلومتر آب مورد نیاز کشاورزی و شرب اهالی روستای ابراهیمآباد را تأمین میکند.
در چهلمین اجلاس میراث جهانی یونسکو که ژوئیه ۲۰۱۶ در استانبول برگزار شد، یازده قنات ایرانی به عنوان بیستمین اثر ایران بر اساس دو معیار از ۶ معیار فرهنگی کمیته میراث جهانی شامل گواهی بیهمتا یا دستکم استثنایی بر یک سنت فرهنگی و نمونهای برجسته در معماری یا تکنولوژی که مرحله مهمی از تاریخ بشر را نشان دهد، در فهرست میراث جهانی قرار گرفت. پرونده ۱۱ قنات ایرانی با داشتن تکنولوژی متفاوت و با قدمت بیش از ۲۵۰۰ تا ۲۰۰ سال به یونسکو جهت ثبت جهانی ارائه شد و پس از بررسی و تأیید کارشناسان یونسکو ، این پرونده ثبت و در فهرست آثار جهانی قرار گرفت. قنات ابراهیمآباد نیز به عنوان یکی از این قناتهای یازدهگانه قنات به دلیل پیشینه و قدمت تاریخی بالای آن در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. این اثر تاریخی – فرهنگی در سال ۱۳۹۳ با شماره ۳۱۱۵۰ در فهرست آثار ملی ایران نیز به ثبت رسیده است و نخستین اثر تاریخی استان مرکزی است که در فهرست آثار میراث جهانی یونسکو جای گرفته است.