پخش زنده
امروز: -
مرگ هندیها با کارخانه آمریکایی
فاجعه دردناک "بوپال " با بیش از ۱۵ هزار کشته و ۵۰۰ هزار معلول ارمغان کارخانهای آمریکایی که در تاریخ هند ثبت شد.
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما از دهلی نو، بزرگترین فاجعه صنعتی جهان شاید حادثه نشت گاز سمی شرکت آمریکایی «یونین کارباید» (Union Carbide) در شهر بوپال مرکز ایالت مادیاپرادش هند است که در شب ۳ دسامبر ۱۹۸۴ روی داد.
«یونین کارباید» که یکی از بزرگترین شرکتهای فراملیتی آمریکایی بود در ۴۰ کشور دنیا صدها کارخانه داشت. در این کارخانهها عمدتا بطری، مواد ضد یخ، سموم کشاورزی و حشره کش تولید میشد. در سال ۱۹۷۸ این شرکت با همکاری دولت هند کارخانه تولید سم کشاورزی یا حشرهکش را در قلب هندوستان (شهر بوپال) افتتاح کرد. در چهار سال نخست "یونین کارباید" سودهای هنگفتی از این کارخانه نصیب خود کرد، اما از اوایل دهه هشتاد خشکسالی در سراسر هند سبب شد که اکثر کشاورزان فقیر زمینهای خود را کشت نکنند و از حشرهکشهای این شرکت کمتر استفاده شد، در نتیجه محصولات این کارخانه به فروش نرسید.
این وضع باعث شد که کارخانه دچار بحران مالی شود. مدیران این شرکت تعداد کارگران، کارمندان و متخصصان را به نصف کاهش دادند. سرانجام در شب ۳ دسامبر ۱۹۸۴ فرسودگی لولهها سبب شد که مقدار زیادی آب وارد ذخیره گاه E۶۱۰ شود که بعد از کنشهای شیمیایی در این مخزن انفجار روی داد و گاز سمی "متیل ایزوسیانات " که حاوی فوزژن تشکیل دهندهی گاز کشنده خردل است به هوا پراکنده شد. به گفته بازماندگان، پس از نشت گاز در فضا، مردم ساکن اطراف کارخاته وحشت زده از خواب بیدار شدند، آنان نمیتوانستند نفس بکشند، چشمان شان میسوخت و بدون وقفه دچار حالت تهوع شده بودند.
آن طور که شاهدان و بازماندگان تعریف کرده اند در هنگام حادثه، همه در جهتهای نامعلوم در حال فرار بودند و نمیدانستند چه کنند. بیمارستانها هیچگونه آگاهی و آمادگی نداشتند و نمیدانستند چگونه از وسعت فاجعه جلوگیری کنند. گاز سمی تا ساعت ۹ صبح بر فراز شهر وجود داشت. رسانههای هند نوشته اند فاجعه بوپال در پی نشت ۴۰ تن ماده سمی به نام میتل ایزوسیانایت روی داد.
آمار رسمی که از سوی دولت هند داده شد تعداد کشته شدگان را سه هزار نفر اعلام کرده بودند، اما نهادهای غیردولتی میگویند که در آن شب بیش از ۸۰۰۰ نفر کشته شدند و تعداد زیادی از قربانیان اصلا شناخته نشدند، زیرا تمام اعضای خانواده و دوستان شان از بین رفته بودند. تعداد کشتهشدگان را تا بیست و پنج هزار نفر هم بیان کرده اند. فعالان حقوق بشر میگویند که سموم و زبالههای خطرناک دفن شده در اعماق زمین نه تنها نسلهایی را که در آن زمان جان سالم به در برده اند بلکه نسلهای بعدی را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
در ده ماه گذشته ۵۰۰ نفر از ساکنان شهر بوپال براثر ابتلا به بیماری کووید ۱۹ جان باختند بیش از ۵۰ درصد از این قربانیان بازماندگان همان فاجعه ۳۶ سال پیش بودند. "راچنا دینگرا" از مسوولان سازمان غیردولتی شهر بوپال گفته است: وقتی وارد خانههای این قربانیان شدیم کارتهای شناسایی هوشمند یک مرکز اختصاصی برای درمان قربانیان فاجعه و نیز فتوکپی حکم جبران خسارت را دیدیم و جمع آوری کردیم. بسیاری از کودکان شهر در آن زمان کور شدند و بعدها بچههای شان هم معلول به دنیا آمدند و نفس میکشند به سختی. حدود ۴ دهه از فاجعه بوپال میگذرد تعداد زیادی از مردم شهر مردند و آنها که بازماندند دیگر نتوانستند زندگی کنند فقط زنده مانده اند.
«یونین کارباید» که یکی از بزرگترین شرکتهای فراملیتی آمریکایی بود در ۴۰ کشور دنیا صدها کارخانه داشت. در این کارخانهها عمدتا بطری، مواد ضد یخ، سموم کشاورزی و حشره کش تولید میشد. در سال ۱۹۷۸ این شرکت با همکاری دولت هند کارخانه تولید سم کشاورزی یا حشرهکش را در قلب هندوستان (شهر بوپال) افتتاح کرد. در چهار سال نخست "یونین کارباید" سودهای هنگفتی از این کارخانه نصیب خود کرد، اما از اوایل دهه هشتاد خشکسالی در سراسر هند سبب شد که اکثر کشاورزان فقیر زمینهای خود را کشت نکنند و از حشرهکشهای این شرکت کمتر استفاده شد، در نتیجه محصولات این کارخانه به فروش نرسید.
این وضع باعث شد که کارخانه دچار بحران مالی شود. مدیران این شرکت تعداد کارگران، کارمندان و متخصصان را به نصف کاهش دادند. سرانجام در شب ۳ دسامبر ۱۹۸۴ فرسودگی لولهها سبب شد که مقدار زیادی آب وارد ذخیره گاه E۶۱۰ شود که بعد از کنشهای شیمیایی در این مخزن انفجار روی داد و گاز سمی "متیل ایزوسیانات " که حاوی فوزژن تشکیل دهندهی گاز کشنده خردل است به هوا پراکنده شد. به گفته بازماندگان، پس از نشت گاز در فضا، مردم ساکن اطراف کارخاته وحشت زده از خواب بیدار شدند، آنان نمیتوانستند نفس بکشند، چشمان شان میسوخت و بدون وقفه دچار حالت تهوع شده بودند.
آن طور که شاهدان و بازماندگان تعریف کرده اند در هنگام حادثه، همه در جهتهای نامعلوم در حال فرار بودند و نمیدانستند چه کنند. بیمارستانها هیچگونه آگاهی و آمادگی نداشتند و نمیدانستند چگونه از وسعت فاجعه جلوگیری کنند. گاز سمی تا ساعت ۹ صبح بر فراز شهر وجود داشت. رسانههای هند نوشته اند فاجعه بوپال در پی نشت ۴۰ تن ماده سمی به نام میتل ایزوسیانایت روی داد.
آمار رسمی که از سوی دولت هند داده شد تعداد کشته شدگان را سه هزار نفر اعلام کرده بودند، اما نهادهای غیردولتی میگویند که در آن شب بیش از ۸۰۰۰ نفر کشته شدند و تعداد زیادی از قربانیان اصلا شناخته نشدند، زیرا تمام اعضای خانواده و دوستان شان از بین رفته بودند. تعداد کشتهشدگان را تا بیست و پنج هزار نفر هم بیان کرده اند. فعالان حقوق بشر میگویند که سموم و زبالههای خطرناک دفن شده در اعماق زمین نه تنها نسلهایی را که در آن زمان جان سالم به در برده اند بلکه نسلهای بعدی را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
در ده ماه گذشته ۵۰۰ نفر از ساکنان شهر بوپال براثر ابتلا به بیماری کووید ۱۹ جان باختند بیش از ۵۰ درصد از این قربانیان بازماندگان همان فاجعه ۳۶ سال پیش بودند. "راچنا دینگرا" از مسوولان سازمان غیردولتی شهر بوپال گفته است: وقتی وارد خانههای این قربانیان شدیم کارتهای شناسایی هوشمند یک مرکز اختصاصی برای درمان قربانیان فاجعه و نیز فتوکپی حکم جبران خسارت را دیدیم و جمع آوری کردیم. بسیاری از کودکان شهر در آن زمان کور شدند و بعدها بچههای شان هم معلول به دنیا آمدند و نفس میکشند به سختی. حدود ۴ دهه از فاجعه بوپال میگذرد تعداد زیادی از مردم شهر مردند و آنها که بازماندند دیگر نتوانستند زندگی کنند فقط زنده مانده اند.
نظر شما