راهبرد‌های نانو ایمونوتراپی در درمان تومور‌های مغزی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما: به نقل از ستاد توسعه علوم و فناوری‌های سلول‌های بنیادی: گلیوبلاستوما مولتی‌فرم (GBM) شایع‌ترین بدخیمی مغزی در بزرگسالان است. تحویل دارو به مغز دشوار است، زیرا این بافت دارای یک سد محافظ مؤثر است.

ماکروفاژ‌های مرتبط با تومور (TAMs) شرکت‌کنندگان مهمی در تکثیر و بقای سلول‌های سرطانی هستند. نفوذ TAMs با نتایج بالینی ضعیف در بیماران سرطانی مرتبط است. از نانوذرات توروجان هورس (اسب ترووا) می‌توان برای رساندن اسید‌های نوکلئیک به تومور‌های مغزی استفاده کرد.

نانوذرات، ذرات درون‌سلولی با ترکیب معدنی یا آلی هستند. لیپوزوم‌ها رایج‌ترین سیستم تحویل RNA برای هدف قراردادن انواع بدخیمی‌ها هستند. لیپید‌های کاتیونی می‌توانند کمپلکس‌های الکترواستاتیکی با اسید‌های نوکلئیک با بار منفی تشکیل دهند.

لیپید‌های PEGylated در LNPs (نانوذرات لیپیدی) می‌توانند زمان گردش را طولانی‌تر کنند. برخی از بیومواد برای تحویل mRNA نانوذرات پلیمری (پلیمر مصنوعی و پلیمر طبیعی) و نانوذرات معدنی استفاده می‌شوند. پپتید H۱۰۲" β-breaking " کپسوله شده با لیپوزوم سمیت کم و غلظت مؤثر دارو را در مغز نشان می‌دهد

. در مسیر داخل بینی، mRNA/LNP‌های محصور شده از طریق اعصاب سه‌قلو از بینی به مغز می‌رسند. ادجوانت‌ها می‌توانند سیستم ایمنی را تحریک کنند تا پاسخ‌های هومورال و سلولی را تسهیل کنند. لیپید‌هایی مانند پروپان ۱، ۲-دیولئول-۳- تری متیل آمونیوم (DOTAP) در LNP ممکن است یک پاسخ پیش التهابی را با سیتوکین‌های Th۱ القا کنند و گیرنده ناقوسی‌شکل ۴ (TLR-۴) را در موش فعال کنند.

در نهایت، چندین روش درمانی علیه GBM در کلینیک یا آزمایش‌های بالینی وجود دارد. تحویل مولکول‌های RNA به مغز دشوار است، زیرا BBB از ورود بیشتر مواد شیمیایی به مغز جلوگیری می‌کند. مونوسیت‌ها یا ماکروفاژ‌ها می‌توانند حامل‌های بالقوه‌ای برای رساندن mRNA به محل گلیوم باشند