ثبت مهارت سیاه چادربافی در فهرست میراث معنوی کشور

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز خراسان جنوبی، مسئول واحد پژوهشی اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان گفت: سیاه چادر نوعی دست بافته عشایری است که از موی بز و توسط زنان عشایر برای مسکن عشایر بافته می‌شود.

 

سیداحمد برآبادی افزود: سیاه چادر‌ها به دلیل خواص ویژه مو از جمله ضد نفوذ بودن در برابر آب در هنگام بارندگی، در دسترس و ارزان قیمت بودن، سبک بودن و جمع آوری و حمل راحت، جلوگیری از نفوذ حیوانات خزنده و گزنده به داخل چادر و جلوگیری از ورود سرما در زمستان و گرما در تابستان مورد استفاده عشایر قرار می‌گیرد.

به گفته وی سیاه چادر‌های سیدال غالباً به صورت منقوش دارای حاشیه با نقوش ساده و گا‌ها تصاویری از بز کوهی و چوپان در متن سیاه چادر است که با رنگ سفید و یا کرمی روشن پشم بافته می‌شود که وجه اصلی تمایز آن با سایر سیاه چادر‌های منطقه است.

برآبادی گفت: تولید مواد اولیه لازم از قبیل موی مورد نیاز و تمام کار‌های مقدماتی تولید از جمله ریسیدن مو، حلاجی و تابانیدن نخ در خود روستا و با همکاری زنان و مردان انجام می‌شود.


مسئول پژوهشی اداره کل میراث فرهنگی استان افزود  ارزش‌های شاخص یا منحصر به فرد این اثر بیش از ۲۰۰ سال قدمت هنر سیاه چادر بافی در روستای سیدال کیفیت بالای سیاه چادر‌های تولیدی و مهارت بیش از ۷۰ درصد زنان و مردان روستا در نخ ریسی و بافت و تولید سیاه چادر موجب گردیده سالیانه تعداد زیادی سیاه چادر تولیدی به استان‌ها و کشور‌های مختلف از جمله حاشیه خلیج فارس، صادر شوند.

 

وی گفت: بیش از ۹۵ درصد تولید سیاه چادر‌های عشایری استان در انحصار این روستا باشد.

برآبادی افزود: حاشیه تزیینی در ابتدا و انتهای نوار سیاه چادر که با پشم سفید و پس از ساده بافی اول (حدود ۱۰ سانت از ابتدای کار) اجرا میشده و در فاصله ۱۰ تا ۳۰ سانتیمتری کار از نقوش معروف منطقه همچون کژمار، دندان رقیه، پیچ اسب و ... که در گلیم هم کاربرد داشته انتخاب و اجرا می‌شده است.

 

گاهی این نقوش برای جداسازی چادر‌ها از یکدیگر و مشخص کردن صاحب سیاه چادر اجرا می شده است.